MARİA VE JACKİE’NİN

AŞK ÜÇGENİNİN KARANLIK YÜZÜ

SİNA –KADEŞ OPERASYONU- -1956-

1948 sonbaharında, BM Güvenlik Konseyi, İsrael ve Arap devletlerini ateşkes anlaşmalarını müzakere etmeye çağırdı. İsrael ordusunu Sina’daki El-Ariş’e sürdükten sonra, Mısır ateşkesi kabul etti. O sırada İngilizler, bir İngiliz-Mısır Anlaşması uyarınca Mısır’ı savunmaya hazırdı. Bununla birlikte, Mısırlılar İngilizlerin yardımının onları aşağılamasına meydan vermemek için, İsrael’lilerle Rodos’ta müzakereye katıldılar.

BM arabulucusu Ralph Bunche onları konferans masasında bir araya getirdi ve daha sonra Nobel Barış Ödülü ile onurlandırıldı. Müzakerelerden çekilen herhangi bir delegasyonun başarısızlıktan sorumlu tutulacağı konusunda uyardı.

1949 yazında İsrael ile Mısır, Ürdün, Lübnan ve Suriye arasında ateşkes anlaşmaları müzakere edilmişti. İsrael’e karşı savaşmış olan Irak, aynı yolu izlemeyi reddetti. Bunche, Rodos’ta başarılı oldu çünkü İsrael ile her Arap devleti arasında doğrudan ikili görüşmelerde ısrar etti.

Bu arada 11 Aralık 1948’de Genel Kurul, tarafları barışı müzakere etmeye ve ABD, Fransa ve Türkiye’den oluşan bir Filistin Uzlaşma Komisyonu (PCC) oluşturmaya çağıran bir kararı kabul etti. Tüm Arap delegasyonları buna karşı oy kullandı.

1949’dan sonra Araplar, İsrael’in 1947’deki bölünme kararında sınırları kabul etmesi ve başlattıkları savaşı sona erdirmek için müzakere etmeden önce, Filistinli mültecileri ülkelerine geri göndermesi konusunda ısrar etti. Bu, sonraki yenilgilerden sonra kullanacakları yeni bir yaklaşımdı: Sınırlı Sorumluluk Savaş Doktrini. Bu teoriye göre saldırgan, bir uzlaşma anlaşmasını reddedebilir ve her şeyi kazanmak için savaşta kumar oynayabilir, başarısız olsa bile statükoyu eski haline getirmekte ısrar edebilir.

Mısır, ateşkes anlaşmasının imzalanmasından sonra İsrael ile savaş durumunu sürdürmüştü. Bunun ilk tezahürü, Süveyş Kanalı’nın İsrael gemilerine kapatılmasıydı. 9 Ağustos 1949’da BM Ateşkes Komisyonu, İsrael’in Mısır’ın kanalı yasadışı olarak kapattığı yönündeki şikayetini onayladı. BM Müzakerecisi Ralph Bunche şunları söyledi:

“Meşru gemi taşımacılığı için serbest dolaşım olmalı ve ateşkes anlaşmalarının hem söylemi, hem de ruhuyla tutarsız olduklarından, savaş zamanı ablukasının hiçbir kalıntısının kalmasına izin verilmemelidir.”

1 Eylül 1951’de Güvenlik Konseyi, Mısır’a Süveyş Kanalı’nı, İsrael gemilerine açmasını emretti. Mısır uymayı reddetti.

Mısır Dışişleri Bakanı Muhammed Salah al-Din 1954’ün başlarında şunları söyledi:

Arap halkı şunu söylemekten utanmayacak: İsrael’i Ortadoğu haritasından nihai olarak silinmesi dışında tatmin olmayacağız (Al-Misri,12 Nisan 1954).

YENİ BİR SAVAŞ TÜRÜ

1955’te Mısır Devlet Başkanı Cemal Abdül Nasır, İsrael’le yüzleşmek ve cephaneliğini inşa etmek için Sovyet Bloğu’ndan silah ithal etmeye başladı. Ancak kısa vadede Mısır’ın İsrael’le savaşını kovuşturmak için yeni bir taktik kullandı. 31 Ağustos 1955’te duyurdu:

“Mısır, kahramanlarını, Firavunun müritlerini ve İslam oğullarını göndermeye karar verdi ve onlar Filistin topraklarını temizleyecekler… İntikam talep ettiğimiz için İsrael sınırında barış olmayacak ve intikam İsrael’in ölümüdür.”

Bu “kahramanlar”, Mısır istihbaratı tarafından sınırda düşmanca eylemlerde bulunmak, sabotaj ve cinayet eylemleri gerçekleştirmek üzere İsrael’e sızmak üzere eğitilmiş ve donatılmış Arap teröristler veya Fedailerdi. Fedailer esas olarak Ürdün’deki üslerden hareket ederlerdi. Böylece Ürdün, İsrael’in kaçınılmaz olarak ardından gelen misillemesine karşı koyabilecekti. Terör saldırıları, paramiliter güçler tarafından düşmanlık başlatılmasını yasaklayan ateşkes anlaşması hükmünü ihlal etti; yine de, karşı saldırılarından dolayı BM Güvenlik Konseyi tarafından kınanan İsrael oldu. Mısır'ın Tiran Boğazını ablukası ve Nasır’ın Temmuz 1956’da Süveyş Kanalını kamulaştırmasıyla devam etti. 14 Ekim’de Nasır niyetini açıkça belirtti:

“Ben sadece İsrael’in kendisine karşı savaşmıyorum. Benim görevim, kökleri yurtdışında olan İsrael entrikalarıyla, Arap dünyasını yıkımdan kurtarmak. Nefretimiz çok güçlü. İsrael ile barıştan bahsetmenin anlamı yok. Müzakereler için en küçük yer bile yok.”

İki haftadan kısa bir süre sonra, 25 Ekim’de Mısır, Suriye ve Ürdün ile Nasır’a üç ordunun komutasını veren üçlü bir anlaşma imzaladı.

Süveyş Kanalı ve Akabe Körfezi’nin İsrael gemilerine yönelik devam eden ablukası, artan fedai saldırıları ve son Arap açıklamalarının kavgacılığı ile birleştiğinde, İsrael’i İngiltere ve Fransa’nın desteğiyle 29 Ekim 1956’da Mısır’a saldırmaya sevk etti.

İsrael’in BM Büyükelçisi Abba Eban, 30 Ekim’de Güvenlik Konseyi’nde yapılan provokasyonları şöyle anlattı:

“Bu muhaberenin ateşkes anlaşmasını ihlal ederek işlediği altı yıl boyunca, 1.843 silahlı soygun ve hırsızlık vakası, Mısır Silahlı Kuvvetleriyle 1.339 silahlı çatışma vakası, Mısır kontrolündeki topraklardan 435 işgal vakası, 172 saldırı vakası meydana geldi. İsrael’de Mısır askeri birlikleri ve fedaileri tarafından gerçekleştirilen sabotaj ve Mısırın İsrael içindeki düşmanca eylemleri sırasında 364 İsrael’li yaralandı ve 101 kişi öldü. Sadece Mısır saldırganlığı nedeniyle 28 İsrael’li öldü ve 127 kişi yaralandı.”

Bu baskınların İsrael için bu kadar tahammül edilemez olmasının bir nedeni, ülkenin nispeten küçük bir sürekli ordu oluşturmayı ve savaş durumunda öncelikle yedeklere güvenmeyi seçmesiydi. Bu, İsrael’in acil bir durumda savaşacak küçük bir kuvveti olduğu, rezervlerin seferber edilmesini kışkırtan tehditlerin, ülkeyi fiilen felç edebileceği ve bir düşmanın ilk hamlesine seferberliği tamamlamak için yeterince uzun süre dayanmak zorunda kalacağı anlamına geliyordu.

BÜYÜK GÜÇ, GİZLİ ANLAŞMA

Daha önce, ABD Başkanı Dwight Eisenhower, Nasır’ın Süveyş Kanalını millileştirmesinin ardından İngiliz ve Fransızları Mısıra saldırmamaları konusunda başarılı bir şekilde ikna etmişti. Kanalın kullanımına ilişkin anlaşmanın güvenilir olduğu ilerleyen haftalarda kanıtlanınca, askeri harekatı haklı çıkarmak giderek zorlaştı. Yine de Fransızlar ve İngilizler umutsuzca Nasırı ikna etmek ve stratejik varlıklarını geri almak istediler.

Fransızlar, siyasi, diplomatik ve askeri olarak yeni İsrael Hükümetine giderek daha yakın hale geldi. İngilizlerin İsrael’e karşı tutumu, Manda döneminden bu yana pek değişmemişti. Ürdün ile devam eden ittifakla birleşen Siyonistlere yaklaşık otuz yıl süren savaştan arta kalan acı, politikada herhangi bir değişiklik yapılmasını engelledi.

Ancak Fransızlar, İsrael’in Mısır saldırganlığı korkusunu ve devam eden ablukayı Nasır’a karşı kendi saldırılarının bahanesi olarak kullanabilecekleri sonucuna vardılar. İngilizler katılma şansını kaçırmamaları gerektiğini anladılar.

Üç ülke daha sonra İsrael’in kanalın yakınına paraşütçüler indireceği ve zırhlI birliklerini Sina Çölüne göndereceği bir plan üzerinde anlaştılar. İngilizler ve Fransızlar daha sonra her iki tarafı da kanal bölgesinden çekilmeye çağıracak ve Mısırlıların tamamen bu çağrıyı reddetmesini bekleyeceklerdi. Bu noktada kanalı “korumak” için, İngiliz ve Fransız birlikleri konuşlandırılacaklardı.

İSRAEL MISIR’I YIKTI

1956’da savaşa girme kararı alındığında, Genelkurmay Başkanı olan General Moşe Dayan komutasındaki İsrail Savunma Ordusu -KADEŞ OPERASYONU-adı verilen savaşa, 72 saatten daha kısa bir sürede hazırlandı. 100.000 den fazla asker seferber edildi ve hava kuvvetleri 43 saat içinde tam olarak faaliyete geçti. General Motta Gur komutasındaki Paraşütçüler Birliği, Mitla Geçidi’nden çok uzakta olmayan Sina Çölünün derinliklerine indi ve İsrael kuvvetleri, İngiltere ve Fransa’nın taleplerine uygun olarak durmadan, önce Süveyş Kanalına doğru ilerledi. Beklendiği gibi Mısırlılar İngiliz-Fransız Ultimatomunu görmezden geldiler çünkü “kurbanlar”olan Mısırlı askerlerin, Sina’dan kanalın batı yakasına çekilmeleri istendi, İsrael’lilerin ise kanalın sadece 10 mil doğusunda kalmalarına izin verildi.

30 Ekim’de ABD, İsrael’in derhal geri çekilmesini talep eden bir Güvenlik Konseyi kararına ön ayak oldu, ancak İngiltere ve Fransa bunu veto etti. Ertesi gün, iki müttefik, Süveyş yakınlarındaki Mısır hava limanlarını bombalayarak hava operasyonları başlattı.

Savaşa devam etme bahanesiyle İsrael güçleri Mısırlıları bozguna uğrattı, Tsahal’in (İsrael Savunma Kuvvetleri) General Ariel Şaron’un komutasındaki zırhlı birlikleri, çölü süpürdü ve 5 Kasım’a kadar neredeyse tüm Sina’yı ele geçirdi. Eski ABD Büyükelçisi Parker Haet ”Mısır birliklerinin çoğunun ayakkabılarını çıkardığını ve oradan daha hızlı çıkmak için yalınayak koştuğunu gösteren istihbarat raporları aldık” dedi. O gün İngiliz ve Fransız paraşütçüleri Port Said yakınlarına indi ve amfibi gemiler komandoları kıyıya çıkardı. İngiliz birlikleri Port Said’i ele geçirdi ve İngiliz hükümeti, aniden ateşkesi kabul etmeden önce Süveyş şehrinin 25 mil yakınına kadar ilerledi.

İngilizler, Sovyetlerin şiddeti durdurmak için “her türlü modern yıkıcı silahı” kullanma tehditleri ve ABD’nin ateşkese bağlı olarak Uluslararası Para Fonu’ndan çok ihtiyaç duyulan 1 milyar dolarlık krediyi verme kararıyla harekete geçti. Fransızlar, İngiltere’yi kanalı ele geçirme işini bitirmek için yeterince uzun savaşmaya ikna etmeye çalıştılar, ancak sadece ateşkesi kabul etmelerini geciktirmeyi başardılar

Müttefikler hedeflerine ulaşamamış olsalar da, İsrael’liler sadece 100 saat süren bir operasyonda hedeflerine ulaşmaktan memnundular. Çatışmanın sonunda, İsrael Gazze şeridini elinde tuttu ve Kızıldeniz boyunca Şarm el-Şeyh’e kadar ilerledi. Çatışmalarda 172 İsrael askeri hayatını kaybetti. Yüzlerce Mısırlı asker öldü ve esir alındı. Çok sayıda silah İsrael’in eline geçti. Savaşın dolaylı bir sonucu, birçok Mısırlı Yahudi’nin İsrael’e göç etmesiydi.

EISENHOWER İSRAEL’İ GERİ ÇEKİLMEYE ZORLADI

Başkan Eisenhower, İsrael, Fransa ve Büyük Britanya’nın Mısırı Süveyş Kanalından çıkarma kampanyasını gizlice planlamış olmalarına üzüldü. İsrael’in ABD’ni niyetlerinden haberdar etmemesi, Amerika’nın savaşa girmemesi yönündeki ricalarını görmezden gelmesiyle birleştiğinde, ülkeler arasında gerilime yol açtı. İsrael’i geri çekilmeye zorlama kampanyasında, ABD daha sonra Sovyetler Birliği’ne, Sovyetler Macaristan’ı işgalinden sonra ironik olarak katıldı. Bu İsrael’e, tüm ABD yardımını, BM yaptırımlarını ve BM’den ihraç etmeyi durdurma tehdidini içeriyordu.

ABD baskısı, İsrael’in Mısırdan hiç taviz almadan fethettiği bölgelerden çekilmesiyle sonuçlandı. Bu, 1967 Savaşının tohumlarını ekti.

İsrael’in Eisenhower’a boyun eğmesinin bir nedeni, Başbakan David Ben Gurion’a verdiği güvenceydi. İsrael, Tiran Boğazı’nı koruyan stratejik nokta olan Şarm el-Şeyh’i tahliye etmeden önce, ABD su yolunda seyrüsefer özgürlüğünü koruyacağına dair bir söz verdi. Ayrıca Washington, İsrael tarafından boşaltılan toprakları denetlemek için Birleşmiş Milletler Acil Durum Gücü’nü (UNEF) oluşturan bir BM kararına sponsor oldu.

Savaş fedailerin hareketlerini geçici olarak sonlandırdı; ancak birkaç yıl içinde, Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) olarak bilinen gevşekçe örülmüş bir terör örgütü grubu tarafından yenilendiler.

Jackie Kennedy ve Maria Callas, Marilyn Monroe olmasaydı, 29 Mayıs 1962’de New York’taki Maddison Square Garden’daki JFK Gala konserinde kesinlikle tanışacaklardı.

Bu, Başkan John F. Kennedy’nin 45. doğum günü kutlamalarının olduğu bir geceydi. Bu gecenin en önemli sanatçı konuğu, Milano’dan o gece için uçakla ABD’ye gelen opera yıldızı soprano Maria Callas’tı. Ancak akşama kayda değer bir şekilde katılmayan bir kişi başkanın eşi Jackie idi.

Marilyn Monroe’nun şarkı söylemeye davet edildiğini ve kendisinin, kocasının Monroe ile olan aşk ilişkisini bilen Jackie, film yıldızının Ulusal Televizyonda başkanı sesli olarak baştan çıkarırken, küçük düşürülmek istememişti.

Jackie’nin yokluğunda, Marilyn cinsel içerikli ve artık kötü şöhrete sahip ”Doğum günün kutlu olsun bay başkan” –Happy Birthday Mr. Presedent- yorumunu ulusa salmakta özgürdü.

New York köşe yazarı Dorothy Kilgallen tepkileri özetledi. ”Görünüşe göre Marilyn, 40 milyon Amerikalının önünde başkanla sevişiyormuş”. Sahnesinin alınmasına alışık olmayan Maria Callas bile Marilyn Monroe’nun onun rolünü çaldığını kabul etmek zorunda kaldı.

Maria Callas ve Jackie Kennedy hiç tanışmadılar. Oysa ikisi de yaldızlı jet sosyetenin iki ayrı önemli kişisiydi. Başlangıçta sadece yolları hiç kesişmedi. Daha sonraki yıllarda, her ikisi de Yunan denizcilik milyarderi Aristotle Onassis ile alenen yakınlaştıklarında bilinçli olarak birbirlerinden kaçındılar.

1974’te çekilen bir Barbara Walters televizyon çekiminde, Jackie hakkında ne düşündüğü sorulduğunda, Maria buz gibi bir soğuklukla ”Onu tanımıyorum, onunla hiç tanışmadım.” dedi. Daha sonra konuyu değiştirdi.

Jacqueline Kennedy ve Maria Callas 1920’lerin Manhattan’ında dünyaya geldiler. Maria 23’te, Jackie 29’da doğmuşlardı. Ancak yaşam şartları taban tabana zıttı. Jackie, borsacı ’Black Jack’ Bouvier ve İrlanda kökenli bir sosyetik olan Janet Lee’nin kızı olarak zenginlik ve ayrıcalık içinde doğdu. Babası ona hayrandı ve ondan sık sık “bir erkeğin sahip olacağı en güzel kızı” olarak bahsediyordu.

Ondan 6 yıl önce doğan Maria, Yunan göçmenler George ve Evangelia Kalegeropoulos’un ikinci kızıydı. Aile ABD’ne göç ettikten sonra soyadlarını Callas olarak değiştirmişlerdi.

Maria, Jackie’nin aksine istenmeyen bir çocuktu. Annesi bir erkek bebek bekliyordu, yeni doğan bebeğinin kız olduğunu görünce, ilk dört gün ona bakmayı reddetti.

Jackie New York’ta seçkin bir özel okula gitti ve tatillerini Hamptons’ta ata binerek geçirdi. Edebiyat ve dillerde mükemmeldi. Maria yerel devlet okuluna gittiği Queens ilçesindeki bir eczanenin üzerindeki küçük bir apartman dairesinde büyüdü. Henüz beş yaşındayken olağanüstü bir sesi olduğu ortaya çıktı.

Ortak noktaları ise ikisinin de ebeveynlerinin mutsuzluğu ve sonuç olarak boşanmalarıydı. Anne ve babası ayrıldıklarında, annesi Maria ve kız kardeşini Yunanistan’a geri götürdü.  Jackie ve kız kardeşi Lee ise Conneticut’taki yatılı okula gönderildi.

Ancak 24 yaşından itibaren hayatları benzerlik göstermeye başladı. O zamana kadar muhabir olarak çalışan Jackie, John Kennedy adlı hevesli ve atılgan bir politikacı ile tanıştırıldı. İrlanda asıllı, hırslı, zengin Boston’lu bir ailenin oğluydu. Kısa sürede evlendiler ve 10 yıldan kısa bir süre içinde, 32 yaşına gelen Jackie, Amerika’nın first lady’si olarak Beyaz Saray’da yaşamaya başladı.

Bu arada Maria Yunanistan’da Atina Konservatuarı’nda yıllarını şan eğitimi alarak geçirmişti. Sonuç olarak da Opera de Verona’da rol almak üzere iken, henüz 24 yaşındayken zengin bir İtalyan iş adamı olan Giovanni Batista Meneghini ile nişanlandı. Adam ondan 26 yaş büyüktü. Birkaç yıl içinde evlendiler ve kocası Maria’nın menajeri oldu.

Ardından ünü çığ gibi büyüdü, 30’lu yaşlarının başında, Maria Callas operanın first lady’si olarak selamlanıyordu.

Callas ve Kennedy, kendi kamusal kişiliklerini yaratma konusunda içgüdüsel bir yeteneğe sahiptiler. Jackie ideal “başkanlık eşi” imajını yarattı. Chanel ve Dior’dan giyindiği, kusursuz bir kağıt bebek ikonu oldu. Zahmetsiz bir imajın sahibi oldu.

Akşam yemeklerinden sonra, dünyaca ünlü müzisyenlerin çaldığı Beyaz Saray’da düzenlenen gala gecelerinde, Avrupa dillerine olan hakimiyetiyle konuklarını etkiledi. Aynı zamanda Jackie, cephenin arkasında evlat kayıpları yaşadı, kocasının sürekli olarak onu aldatmasının üzüntüsünü hiç belli etmedi ve çok güçlü bir profil sergiledi.

Çocukluğundan beri aşırı kilolu olan Maria da yeni kişiliğini icat etmeye koyuldu. 1953’ te 36 kg. verdi ve Audrey Hepburn tarzında güzel giyimli bir moda ikonu olarak ortaya çıktı. Jackie gibi, Maria da pek çok dili akıcı olarak konuşabiliyordu. O da bildiklerini birleştirerek, kendine özgü krallara layık bir aksanla konuşuyordu. Kendine yarattığı imajla sadece sahnelerin divası değil, kaprisleri, talepleri ve konser iptalleri ile gazetelerde manşet oluyordu.

Maria Callas, 1957’de Venedik’teki bir partide Yunan Denizcilik patronu milyarder iş adamı Aristotle Onassis ile tanıştırıldı. Birkaç hafta içinde, Maria ve kocasını Akdeniz gezisi için özel yatında kendisine katılmaya davet etti.

Onassis operayla zerre kadar ilgilenmiyordu, o aslında değerli ve ünlü insan koleksiyoncusuydu. Bu yat gezisi davetini, Maria şarkıcılık kariyeri ile çok meşgul olduğunu söyleyerek reddetti. Ancak sonunda Christina yatında Sir Winston ve Lady Churchill ile yapılacak olan tatil davetini kabul etti. Gemiden ayrıldığında Meneghini ile olan evliliği bitmişti. Oysa Onassis’in Tina isimli bir karısı ve iki çocuğu vardı.

Maria, Onassis tarafından baştan çıkarılmış, sesini ihmal etmesine ve bir zamanlar muhteşem opera kariyerine aniden son vermesine neden olacak bir dünyanın içine çekilmişti.

1963’te Onassis, Jackie Kennedy ile benzer bir fırsatçı taktik hazırladı. Oğlu Patrick’in henüz iki günlükken öldüğünü ve Jackie’nin delice bir yas içinde olmasını fırsat bilerek, onu iyileşmesi için Christina yatıyla yapılacak bir gemi yolculuğuna  davet etti. Nedir ki, uzun zamandır birlikte olduğu Maria Callas bu seyahate dahil edilmemişti. Bunun yerine Onassis, onu Paris’te, onun için satın aldığı görkemli bir dairede bıraktı.

Üç ay sonra Kennedy Dallas’ta suikaste kurban gittiğinde dünya şoka girdi. Onassis elinden geldiğince Jackie’ye desteğini sunarak ona kol kanat germeyi sürdürdü.

JFK’nin ölümünden sonra, Jackie, kocasının erkek kardeşi Robert Kennedy ile teselli buldu ve onun başkanlık kampanyalarına destek verdi. Ancak Haziran 1968’de, onun da başkanlık seçimleri kampanyasında Los Angeles’te vurularak öldürülmesi sonunda Jackie paniğe kapıldı. Sırada kendi çocuklarının olduğu sanrısına kapılmıştı.

Onassis’in evlenme ve onu koruma teklifini kabul ederek, ona özel adası olan Scorpion’u, Olympic Havayolları şirketini ve muazzam servetini emrine verdi. Jackie arzuladığı güvenliği elde ederken, Onassis en büyük ödülü, dünyanın en ünlü kadınını almıştı. Düğün o kasım ayında bir tanıtım haberiyle patladı. Bu konu hakkında hiçbir haberi olmayan Maria, düğün haberini, Paristeki muhteşem evinde tek başına televizyonu izlerken öğrendi.

Jackie ile Onassis’in evliliği en başından beri bir felaketti. Onassis, ”Jackie gibi para harcayabilen biriyle hiç tanışmamıştım” diyordu. Evliliklerinin sadece ilk yılında 1,5 milyon dolar harcadı. Çoğunlukla evlerini yeniden dekore etti. En pahalı modaevlerinden alış veriş ederek gardrobunu baştan aşağı yeniledi.

Onassis’in birkaç hafta içinde Maria Callas ile ilişkisine yeniden başladığı herkes tarafından bilinmekte. İlk başta anlaşılır bir şekilde harap olan Maria onu görmeyi reddetti. Ancak, Onassis’in Mercedes Coupe’sini apartmanının ön kapısına çarpmakla tehdit ettiğinde, sonunda yumuşadı.

Onassis’in şoförü Yaikinto Rossa,”Ölümüne kadar her ay bir araya geldiler” dedi. ”Gerçek şu ki Maria Callas, Onassis’in tek gerçek aşkıydı. Hiç evlenmemiş olsalar da onun gerçek karısıydı.”

Jackie Amerika’ya döndü ama Kennedy ile Callas arasındaki rekabet yoğun olarak devam etti. Dünya basını, Onassis ve Callas’ın Paris’teki Maxim’s de iki kişilik romantik bir akşam yemeği yerken görüntüleri yayınladığında, Jackie hemen Boston’dan uçağa bindi ve iki gece sonra Onassis ile aynı restoranda yemek yerken fotoğraflandı. Bu Callas’a karşı, kasıtlı bir meydan okumaydı.

Jackie ile evliliğinin son yıllarında Onassis, Maria'ya yaptığı ihanetini büyük bir hata olarak görmeye başladı. Ağır hasta olduğunu öğrendiğinde, avukatlarına Jackie’ye karşı boşanma davası açmalarını söyledi. Bunu tipik Onassis tarzında yaptı-bu ona kalacak serveti azaltmak için, zina yaptığını ispatlamak için- özel detektifler tuttu. Bu Jackie’nin sürekli takip edilmesi anlamına geliyordu. Ancak Onassis, Jackie’den boşanamadı. Bunu yapamadan önce, hayati hastalığının yüzünden Paris’te bir hastaneye kaldırıldı. Jackie onun yanında değildi. Bunun yerine Aspen’a kayak yapmaya gitti. Ama Maria Callas’ın başucuna kabul edilmemesi talimatını bırakmayı da ihmal etmedi.

Callas aslında Onassis’i ölüm döşeğinde ziyaret etti. Bir servis asansörüyle gizlice odasına çıkarıldı ve komada yatarken bir saat onunla oturdu. Bu onun son vedasıydı. Onassis birkaç gün sonra öldü.

Onassis’in vasiyetinde karısının servetindeki payını en aza indirildiği bildirildi ancak Jackie buna itiraz etti.

Onassis’in kızı Christina, uzayan ve kamuoyuna açık hukuk savaşından kaçınmak için Jackie’ye 26 milyon dolarlık tam ve nihai bir ödeme yapmayı kabul etti. Maria Callas’a hiçbir şey kalmadı.

1975’te  Onassis’in ölümünden sonra, sesi kesilen Maria, Paris’teki dairesinde münzevi bir hayat yaşamaya başladı. Fotoğraflarla ve hatıralarla çevrili, şanlı geçmişinde yaşayan bir opera sanatçısı Norma Desmond ile oturur eski kayıtlarını dinlerdi. İki yıl sonra, 16 Eylül 1977 sabahı Callas, yatak odasının zemininde kalp krizinden yaşamın kaybetti ve ölü olarak bulundu. Maria veda ettiğinde sadece 53 yaşındaydı.

Jackie, yayıncılık alanında yeni bir kariyere başladı ve elmas satıcısı Maurice Tempelsman ile yeni bir aşk buldu. 1994 yılında 64 yaşındayken kanserden öldü.

Hem Jackie hem de Maria, milyonlar tarafından zamanlarının ikonları olarak hatırlanırken, bir zamanlar

dünyanın en zengin adamı olan Aristotle Onassis, bu olağanüstü dramdaki rolüyle hatırlanmaktadır.