MARİA VE JACKİE’NİN

AŞK ÜÇGENİNİN KARANLIK YÜZÜ

KADIKÖY’LÜ KÜÇÜK SARA -31-

1977 yılının ilk ayından itibaren hamileydim. İlk başlarda aşerme krizleri geçirirken, iki buçuk aylık hamileyken, çok tehlikeli arz etmeyen düşük tehlikesi geçirdiğimden, doktorum bir hafta boyunca yatmam gerektiğini söylemişti. Sanırım şubat sonlarıydı, o hafta can sıkıntısından David’e bir tual aldırmıştım. Yatakta yatarken karşıma oturttuğum David’in bir portresini çizmiş, yağlı boya ile boyamıştım. Annem çok titiz bir insan olduğu için, bu resim çalışması saatlerinde, yorganımın üzerine eskice bir pike yayardı. Pencereyi de iki parmak aralar gaz ve bezir yağı kokusunun beni rahatsız etmemesini sağlardı. Üzerime de kalın bir yün ceket giydirtirdi. Ah anneciğim benim. Neyse bir hafta bitti, tablo da bitti. Ben ayaklandım. Artık bebek emniyete alınmıştı. Nedir ki tam iki ay sonra, bir grip virüsü kaptım ve 40 ateşle yatak döşek oldum. Bademcik ameliyatı olduğumdan beri bu ilk hasta oluşumdu. Ama ben korkudan ölüyordum. Bebeğime zarar gelmesinden korkuyordum. Feci rahatsızdım. O gece Pesah’ın ilk gecesiydi. Babam içeride sofrada -Agada- okurken ben uzaktan, ateşler içinde onu dinliyordum. Ertesi günü benim sakinleşmemi sağlamak için Dr. Can Daver’i eve çağırdık. Arabasıyla bizim yakaya geçti ve odaya gülümseyerek girdi. Ben ağlamaya başladım. “Doktor bey bebeğime bir şey olmuş mudur?“ diyordum. Portatif kalp seslerini dinleme cihazını da yanında getirmişti. Cihazı karnımın üzerinde dolaştırdı. Odada bebeğimin yürek atışları duyulmaya başlayınca herkes neşe içinde el çırpmaya başlamıştı. “Tontonum, bebek çok iyi. Bak Bonanza gibi sesleniyor sana. Bu bebek kesin erkek olacak gör bak” demişti. Ben de sakinleştim. Ellerimi karnımdan hiç çekmeden yatıyordum. Sanki böylece ellerimden kaçıp gidemezmiş gibi. Artık ateşim düşmüştü. Halsizdim, o yüzden hala uzanıp duruyordum ki, hala pesahın içindeyken akşam 10 sularında bir öksürük krizi tuttu. Bu bitmez tükenmez, hiç aralık vermeden öksürten bir gıcıktı. Çaylar, ıhlamurlar, ballı sütler, kesinlikle durmayan bir öksürük. David, annem, babam, teyzem çaresiz bir şekilde dururlarken, babama gözüm takıldı. “Babacığım senden bir ricam var, acaba evin kapısında duran mezuzayı kontrol eder misin?” deyiverdim. Herkes çok şaşırdı tabii, yıllar önce okuduğum bir Hasidik öyküyü anımsamıştım. Hikayedeki evin annesi aylardır tedavi edilemeyen bir kalp hastalığından yataklara düşmüş, artık ölümün kıyısına gelmişken, ve son demlerini yaşarken bir haham ile konuşmak istemişti. Eve gelen haham onunla konuştuktan sonra, bir süre sessizce düşünüp sonra, doğru mezuzanın yanına giderek onu yerinden sökmüş, içindeki parşömeni kontrol ettiğinde bir harfin üzerinde bir delik olduğunu, duanın kutsiyetini kaybettiğini görmüştü. Bu harf İbranicedeki “lamed” harfiydi. ” Lev” İbranice “kalp” anlamına gelip yazılışının ilk harfi lamed harfiydi. Haham mezuzaya sağlam bir dua parşömenini koyup evin kapısının pervazına dua ederek çakıp ardından, hasta kadının yatak odasına girince kadının rahat bir uykuya daldığını gördü. Bir süre yanında oturup sessizce bekledi, kadın gülümseyerek uyandı ve yataktan sevinçle doğruldu.

Bu hasidik hikaye benim çok hoşuma gitmiş ve onu hiç unutmamıştım. Aralıksız olarak iki saatten daha fazla bir süre sonra kendi kendime düşünüp aklıma bu hikaye gelince son çare olarak babama evimizin mezuza’sını kontrol etmemizi rica ettim. Yoksa son kararımıza göre, Bahariye’deki Şifa Yurdu Kliniğine gidecektik. Babam sandalyeye çıktı ve elindeki tornavida ile mezuzanın madeni kılıfınının vidalarını söktü, çıkardı, inanmayacaksınız ama mezuzanın içi boştu. İçinde olması gereken ve esas önemli olan dua parşömeni içinde değildi. Annemle babam dehşet içinde bakıştılar. Gözlerine inanamıyorlardı. Annem bir çekmecenin içinde bir kutuda duran eski bir mezuza parşömenini babama verdi. Ben ona harfleri tek tek kontrol etmesini ve pasul (geçersiz)olup olmadığına çok iyi bakmasını istedim. Sağlamdı. Ben de öksüre öksüre elime aldım ve harflerin silinmiş veya bozulmamış olduğuna emin oldum. David’e de okuttum. Babam parşömen metni yuvarlayıp kılıfına soktu, vidalarıyla duvara sabitledi ve başında dua takkesiyle mezuza takma duasını okudu ”Baruh ata ad. eloenu meleh haolam likboa mezuza” dedi. İskemleden indi. Hepimiz kapı ağzında bu takma törenini izleyip “amen”demiştik. Henüz koridora doğru yürüyüp odama girerken öksürüğüm kesilmişti. Annemler sevinçten ağlıyorlardı. Herkes odasına çekildi ama kulakları bendeydi. Halbuki ben o kadar yorgun düşmüştüm ki başımı yastığıma koyar koymaz uyumuşum. Ertesi gün David’le birlikte dolmuşa binerek karşı yakaya doktoruma gittik. Doktora sadece öksürüğümü anlattım, beni muayene etti, bebeğin kalp atışlarını dinletti, her şey yolundaydı. Dönüşte Kadıköy’deki Baylan Pastanesine gidip kutlamak için içleri likörlü çikolatalar aldık ama ben yolda keyiften üçünü yuvarlamıştım bile. David “sarhoş olacaksın” deyip gülüyordu. Ben sevinçten sarhoştum. Eve girince ilk olarak mezuzayı kuvvetle öpüp, parmaklarımı gözlerime değdirdim. Sonra sevgili Tanrı’ma beni bu şekilde uyardığı için onur duydum, şükrettim. Ben bu hikayeye hiçbir yorum yapılmasını istemiyorum, çünkü bu bir itikat meselesi. Ben şekilci bir Yahudi değilim ama, Tanrı’mla aramda sevgi ve itimat dolu bir köprüm olduğuna inanıyorum. Ben şabat soframı kurar, şabat mumlarımı yakar ve ailemi masanın etrafına oturturum. Kiduş duasını ederiz. Tüm bayramlarımızı harfiyen yerine getiririm, amacım her zaman önce çocuklarıma, sonra da kurdukları ailelerle birlikte, ektiğimiz tohumların tomurcuk vermesini şükranla izlerim. Ama diğer kuralları tam olarak gözetmediğimi açıkça söylüyorum. Aslında benim için imanlı olmak iyi ve erdemli, alçakgönüllü ve dürüst bir birey olmaktır. Kıskanç ve kinci olmamaktır. Ben kendimi O’na teslim ettim. Hatta 15 yaşımdan itibaren onlarca kez ziyaret ettiğim Yeruşalayim’deki Batı Duvarını (Ağlama Duvarı) bölümünü ziyaret ettiğimde sevdiklerimin selameti için dua ederim. Sıra bana gelince sevgili Tanrı’ma “Beni de bildiğin gibi yap” derim.

Neyse bu ruhani itiraflardan sonra, nihayet 12 Eylül günü David’le son kontrole gittik. Her şey yolundaydı. Doktor; ”Sanırım 23 Eylül gibi doğum bekliyoruz'' dedi. Ertesi günü hem Yahudi aleminin Roş Aşana (yeni yıl) bayramı, hem de İslam aleminin Ramazan (şeker) bayramı aynı günde geldiğinden etrafta çifte bayram olacaktı. Doktorum bana bayram ziyaretlerinde fazla tatlı şeyler yemememi söyledi. Gülüştük ve neşeyle eve geldik. O akşam babam Roş Aşana dualarını etti. Annem çok güzel yemekler hazırlamıştı. David’in ailesi o mevsimde henüz Heybeliada’da yazlıkta oldukları için, biz şehirde kalmayı yeğlemiştik, ne olur ne olmaz diye…

O gece yattık ve ben sabah 7’de keskin bir sancıyla uyandım, ama durdu. 15 dakika sonra bir tane daha, yine durdu, babam kapıyı tıklattı takım elbisesini kravatını takmış, elinde dua kitabı, dua şalı (Tallet) poşeti ile David’i salonda beklediğini söyledi. David kalktı şık şık takımlarını kravatını kuşandı, poşetini aldı ve sinagoga gitmek üzere kapıya yönelirlerken, yeniden bıçak gibi bir ağrı daha girdi. Ben yataktan çıkıp ”durun” diye bağırdım. Doktora telefon ederken son ağrı saplandı. Sonra her şey normal oldu. Doktor benim tedirginliğimi anlayıp ”Hadi, Pakize Tarzı Kliniği’ne gel, bir bakalım görelim” dedi. Telefonla çağırdığımız bir taksi geldi, takım elbiseli kravatlı eşim ve babamla, annemin eşliğinde arabaya bindik. Benim üstüme heyecandan olsa gerek, bir sululuk geldi, uçan kuşa bile bakıp gülüyorum. David de kaptırıyor, malum çocuk daha 23 yaşında. 5 Eylül'de doğum gününü kutlamış, güle oynaya hastaneye geldik. Meğerse doğum başlamış bile. Odaya girişimden ve gerçek sancılarımın üzerinden, tam iki buçuk saat sonra sevgili güneş oğlum Soni dünyaya gelmişti. Soni beni her zaman mutlu etti, hiç üzmedi, örnek bir evlat olarak yüzümüzü hep güldürdü. Bütün aileye mutluluk ve sevgi verdi.

Aslında ben o kadar iyi ve sağlıklıydım ki, ertesi gün dahi taburcu olabilirdim, ama o devirde erkek çocuk doğuran Yahudi anneler 8 gün boyunca hastanede veya doğum kliniklerinde yatarlardı, çünkü Yahudi dini inancına göre bebek 8. gün hastanede sünnet edilir (Brit Mila). Soni 13 Eylül 1977 Salı günü saat 14.30'da doğdu, Roş Aşana bayramının ilk gününde. 20 Eylül’de Brit Mila edildi. Şimdi benim erkek bebek doğum macerasını merak edeceksiniz değil mi?

Annem Yanarocak’ların ilk torunu olan büyük Soni’nin doğumundan ve yaşanan isim krizinden sonra duruma el koyup ,kaplan kesilmiş ve beni korumaya karar vermişti zaten. Doğumdan sonra David’e kesinlikle bebeğin adının “Siyon” olarak konulmasını söyledi. Sünnetten önce gazetede çıkan ilanda, sünnet şekerliklerinin kartında ve pasta süslemelerinde “Siyon” adı yazılacaktı. David çok üzülüyordu. Siyon, her zaman için Türkiye’de sorun yaratabilecek bir isimdi. Aslında bir Yahudi olarak çok anlamlıydı ama, geniş toplumda kronik bir “Siyonizm” saplantısı olduğu için, çekinceleri vardı. Ben anneme hak veriyordum, bir isim üzerine bu kadar kargaşa yaratmanın bir anlamı yoktu, zaman içinde her şey yatışır ve büyükbaba Siyon da yatışırdı. Kayınpederim gazetedeki ilanda kendi adını görünce mest oldu ve o akşam oğlum için bir şiir yazdı. Avram Leon’un yönettiği o devirdeki Şalom Gazetesi’ne de doğum ilanı verdi ve oğlum için yazdığı şiiri de yanı sıra yayınlattı. Adam mutluluktan kabına sığamıyordu. Kayınvalidem de huzur ve mutlulukla gülümsüyordu. Sonunda hikaye happy end kıvamına ermişti.

Benim bebeğim sarışın ,pembe beyaz tenli, zeytin gözlü bir bebekti. Güneş gibi içimi ısıtırdı. Onu kollarıma aldığım zaman, her şey dururdu. Dünya iyisi bir bebekti. Uyku düzeni vardı, çok iştahlıydı. Mızmız değildi, haykırıp ağlamazdı. Ben ona “Tovço” veya “Sonço” derdim. İbranice “tov” iyi demekti. Bulgar takısı eklenerek Tovço denir. Bulgar kökenli olan anneannem Sara da bana Sarçe diye seslenirdi. Evde bir Bulgarca seslenme alışkanlığımız vardı. Mesela Suzan teyzem Ari’yi Ariçko diye çağırırdı. Ben Ari’nin kızı Lal’e Lalişka derim. Neyse her evde geldiği köklere dayanarak kullanılan lakaplar ve isimler bulunur.

Anne ve baba olarak artık David’le ikimizin önünde yeni bir yaşam çizgisi başlıyordu.

Jackie Kennedy ve Maria Callas, Marilyn Monroe olmasaydı, 29 Mayıs 1962’de New York’taki Maddison Square Garden’daki JFK Gala konserinde kesinlikle tanışacaklardı.

Bu, Başkan John F. Kennedy’nin 45. doğum günü kutlamalarının olduğu bir geceydi. Bu gecenin en önemli sanatçı konuğu, Milano’dan o gece için uçakla ABD’ye gelen opera yıldızı soprano Maria Callas’tı. Ancak akşama kayda değer bir şekilde katılmayan bir kişi başkanın eşi Jackie idi.

Marilyn Monroe’nun şarkı söylemeye davet edildiğini ve kendisinin, kocasının Monroe ile olan aşk ilişkisini bilen Jackie, film yıldızının Ulusal Televizyonda başkanı sesli olarak baştan çıkarırken, küçük düşürülmek istememişti.

Jackie’nin yokluğunda, Marilyn cinsel içerikli ve artık kötü şöhrete sahip ”Doğum günün kutlu olsun bay başkan” –Happy Birthday Mr. Presedent- yorumunu ulusa salmakta özgürdü.

New York köşe yazarı Dorothy Kilgallen tepkileri özetledi. ”Görünüşe göre Marilyn, 40 milyon Amerikalının önünde başkanla sevişiyormuş”. Sahnesinin alınmasına alışık olmayan Maria Callas bile Marilyn Monroe’nun onun rolünü çaldığını kabul etmek zorunda kaldı.

Maria Callas ve Jackie Kennedy hiç tanışmadılar. Oysa ikisi de yaldızlı jet sosyetenin iki ayrı önemli kişisiydi. Başlangıçta sadece yolları hiç kesişmedi. Daha sonraki yıllarda, her ikisi de Yunan denizcilik milyarderi Aristotle Onassis ile alenen yakınlaştıklarında bilinçli olarak birbirlerinden kaçındılar.

1974’te çekilen bir Barbara Walters televizyon çekiminde, Jackie hakkında ne düşündüğü sorulduğunda, Maria buz gibi bir soğuklukla ”Onu tanımıyorum, onunla hiç tanışmadım.” dedi. Daha sonra konuyu değiştirdi.

Jacqueline Kennedy ve Maria Callas 1920’lerin Manhattan’ında dünyaya geldiler. Maria 23’te, Jackie 29’da doğmuşlardı. Ancak yaşam şartları taban tabana zıttı. Jackie, borsacı ’Black Jack’ Bouvier ve İrlanda kökenli bir sosyetik olan Janet Lee’nin kızı olarak zenginlik ve ayrıcalık içinde doğdu. Babası ona hayrandı ve ondan sık sık “bir erkeğin sahip olacağı en güzel kızı” olarak bahsediyordu.

Ondan 6 yıl önce doğan Maria, Yunan göçmenler George ve Evangelia Kalegeropoulos’un ikinci kızıydı. Aile ABD’ne göç ettikten sonra soyadlarını Callas olarak değiştirmişlerdi.

Maria, Jackie’nin aksine istenmeyen bir çocuktu. Annesi bir erkek bebek bekliyordu, yeni doğan bebeğinin kız olduğunu görünce, ilk dört gün ona bakmayı reddetti.

Jackie New York’ta seçkin bir özel okula gitti ve tatillerini Hamptons’ta ata binerek geçirdi. Edebiyat ve dillerde mükemmeldi. Maria yerel devlet okuluna gittiği Queens ilçesindeki bir eczanenin üzerindeki küçük bir apartman dairesinde büyüdü. Henüz beş yaşındayken olağanüstü bir sesi olduğu ortaya çıktı.

Ortak noktaları ise ikisinin de ebeveynlerinin mutsuzluğu ve sonuç olarak boşanmalarıydı. Anne ve babası ayrıldıklarında, annesi Maria ve kız kardeşini Yunanistan’a geri götürdü.  Jackie ve kız kardeşi Lee ise Conneticut’taki yatılı okula gönderildi.

Ancak 24 yaşından itibaren hayatları benzerlik göstermeye başladı. O zamana kadar muhabir olarak çalışan Jackie, John Kennedy adlı hevesli ve atılgan bir politikacı ile tanıştırıldı. İrlanda asıllı, hırslı, zengin Boston’lu bir ailenin oğluydu. Kısa sürede evlendiler ve 10 yıldan kısa bir süre içinde, 32 yaşına gelen Jackie, Amerika’nın first lady’si olarak Beyaz Saray’da yaşamaya başladı.

Bu arada Maria Yunanistan’da Atina Konservatuarı’nda yıllarını şan eğitimi alarak geçirmişti. Sonuç olarak da Opera de Verona’da rol almak üzere iken, henüz 24 yaşındayken zengin bir İtalyan iş adamı olan Giovanni Batista Meneghini ile nişanlandı. Adam ondan 26 yaş büyüktü. Birkaç yıl içinde evlendiler ve kocası Maria’nın menajeri oldu.

Ardından ünü çığ gibi büyüdü, 30’lu yaşlarının başında, Maria Callas operanın first lady’si olarak selamlanıyordu.

Callas ve Kennedy, kendi kamusal kişiliklerini yaratma konusunda içgüdüsel bir yeteneğe sahiptiler. Jackie ideal “başkanlık eşi” imajını yarattı. Chanel ve Dior’dan giyindiği, kusursuz bir kağıt bebek ikonu oldu. Zahmetsiz bir imajın sahibi oldu.

Akşam yemeklerinden sonra, dünyaca ünlü müzisyenlerin çaldığı Beyaz Saray’da düzenlenen gala gecelerinde, Avrupa dillerine olan hakimiyetiyle konuklarını etkiledi. Aynı zamanda Jackie, cephenin arkasında evlat kayıpları yaşadı, kocasının sürekli olarak onu aldatmasının üzüntüsünü hiç belli etmedi ve çok güçlü bir profil sergiledi.

Çocukluğundan beri aşırı kilolu olan Maria da yeni kişiliğini icat etmeye koyuldu. 1953’ te 36 kg. verdi ve Audrey Hepburn tarzında güzel giyimli bir moda ikonu olarak ortaya çıktı. Jackie gibi, Maria da pek çok dili akıcı olarak konuşabiliyordu. O da bildiklerini birleştirerek, kendine özgü krallara layık bir aksanla konuşuyordu. Kendine yarattığı imajla sadece sahnelerin divası değil, kaprisleri, talepleri ve konser iptalleri ile gazetelerde manşet oluyordu.

Maria Callas, 1957’de Venedik’teki bir partide Yunan Denizcilik patronu milyarder iş adamı Aristotle Onassis ile tanıştırıldı. Birkaç hafta içinde, Maria ve kocasını Akdeniz gezisi için özel yatında kendisine katılmaya davet etti.

Onassis operayla zerre kadar ilgilenmiyordu, o aslında değerli ve ünlü insan koleksiyoncusuydu. Bu yat gezisi davetini, Maria şarkıcılık kariyeri ile çok meşgul olduğunu söyleyerek reddetti. Ancak sonunda Christina yatında Sir Winston ve Lady Churchill ile yapılacak olan tatil davetini kabul etti. Gemiden ayrıldığında Meneghini ile olan evliliği bitmişti. Oysa Onassis’in Tina isimli bir karısı ve iki çocuğu vardı.

Maria, Onassis tarafından baştan çıkarılmış, sesini ihmal etmesine ve bir zamanlar muhteşem opera kariyerine aniden son vermesine neden olacak bir dünyanın içine çekilmişti.

1963’te Onassis, Jackie Kennedy ile benzer bir fırsatçı taktik hazırladı. Oğlu Patrick’in henüz iki günlükken öldüğünü ve Jackie’nin delice bir yas içinde olmasını fırsat bilerek, onu iyileşmesi için Christina yatıyla yapılacak bir gemi yolculuğuna  davet etti. Nedir ki, uzun zamandır birlikte olduğu Maria Callas bu seyahate dahil edilmemişti. Bunun yerine Onassis, onu Paris’te, onun için satın aldığı görkemli bir dairede bıraktı.

Üç ay sonra Kennedy Dallas’ta suikaste kurban gittiğinde dünya şoka girdi. Onassis elinden geldiğince Jackie’ye desteğini sunarak ona kol kanat germeyi sürdürdü.

JFK’nin ölümünden sonra, Jackie, kocasının erkek kardeşi Robert Kennedy ile teselli buldu ve onun başkanlık kampanyalarına destek verdi. Ancak Haziran 1968’de, onun da başkanlık seçimleri kampanyasında Los Angeles’te vurularak öldürülmesi sonunda Jackie paniğe kapıldı. Sırada kendi çocuklarının olduğu sanrısına kapılmıştı.

Onassis’in evlenme ve onu koruma teklifini kabul ederek, ona özel adası olan Scorpion’u, Olympic Havayolları şirketini ve muazzam servetini emrine verdi. Jackie arzuladığı güvenliği elde ederken, Onassis en büyük ödülü, dünyanın en ünlü kadınını almıştı. Düğün o kasım ayında bir tanıtım haberiyle patladı. Bu konu hakkında hiçbir haberi olmayan Maria, düğün haberini, Paristeki muhteşem evinde tek başına televizyonu izlerken öğrendi.

Jackie ile Onassis’in evliliği en başından beri bir felaketti. Onassis, ”Jackie gibi para harcayabilen biriyle hiç tanışmamıştım” diyordu. Evliliklerinin sadece ilk yılında 1,5 milyon dolar harcadı. Çoğunlukla evlerini yeniden dekore etti. En pahalı modaevlerinden alış veriş ederek gardrobunu baştan aşağı yeniledi.

Onassis’in birkaç hafta içinde Maria Callas ile ilişkisine yeniden başladığı herkes tarafından bilinmekte. İlk başta anlaşılır bir şekilde harap olan Maria onu görmeyi reddetti. Ancak, Onassis’in Mercedes Coupe’sini apartmanının ön kapısına çarpmakla tehdit ettiğinde, sonunda yumuşadı.

Onassis’in şoförü Yaikinto Rossa,”Ölümüne kadar her ay bir araya geldiler” dedi. ”Gerçek şu ki Maria Callas, Onassis’in tek gerçek aşkıydı. Hiç evlenmemiş olsalar da onun gerçek karısıydı.”

Jackie Amerika’ya döndü ama Kennedy ile Callas arasındaki rekabet yoğun olarak devam etti. Dünya basını, Onassis ve Callas’ın Paris’teki Maxim’s de iki kişilik romantik bir akşam yemeği yerken görüntüleri yayınladığında, Jackie hemen Boston’dan uçağa bindi ve iki gece sonra Onassis ile aynı restoranda yemek yerken fotoğraflandı. Bu Callas’a karşı, kasıtlı bir meydan okumaydı.

Jackie ile evliliğinin son yıllarında Onassis, Maria'ya yaptığı ihanetini büyük bir hata olarak görmeye başladı. Ağır hasta olduğunu öğrendiğinde, avukatlarına Jackie’ye karşı boşanma davası açmalarını söyledi. Bunu tipik Onassis tarzında yaptı-bu ona kalacak serveti azaltmak için, zina yaptığını ispatlamak için- özel detektifler tuttu. Bu Jackie’nin sürekli takip edilmesi anlamına geliyordu. Ancak Onassis, Jackie’den boşanamadı. Bunu yapamadan önce, hayati hastalığının yüzünden Paris’te bir hastaneye kaldırıldı. Jackie onun yanında değildi. Bunun yerine Aspen’a kayak yapmaya gitti. Ama Maria Callas’ın başucuna kabul edilmemesi talimatını bırakmayı da ihmal etmedi.

Callas aslında Onassis’i ölüm döşeğinde ziyaret etti. Bir servis asansörüyle gizlice odasına çıkarıldı ve komada yatarken bir saat onunla oturdu. Bu onun son vedasıydı. Onassis birkaç gün sonra öldü.

Onassis’in vasiyetinde karısının servetindeki payını en aza indirildiği bildirildi ancak Jackie buna itiraz etti.

Onassis’in kızı Christina, uzayan ve kamuoyuna açık hukuk savaşından kaçınmak için Jackie’ye 26 milyon dolarlık tam ve nihai bir ödeme yapmayı kabul etti. Maria Callas’a hiçbir şey kalmadı.

1975’te  Onassis’in ölümünden sonra, sesi kesilen Maria, Paris’teki dairesinde münzevi bir hayat yaşamaya başladı. Fotoğraflarla ve hatıralarla çevrili, şanlı geçmişinde yaşayan bir opera sanatçısı Norma Desmond ile oturur eski kayıtlarını dinlerdi. İki yıl sonra, 16 Eylül 1977 sabahı Callas, yatak odasının zemininde kalp krizinden yaşamın kaybetti ve ölü olarak bulundu. Maria veda ettiğinde sadece 53 yaşındaydı.

Jackie, yayıncılık alanında yeni bir kariyere başladı ve elmas satıcısı Maurice Tempelsman ile yeni bir aşk buldu. 1994 yılında 64 yaşındayken kanserden öldü.

Hem Jackie hem de Maria, milyonlar tarafından zamanlarının ikonları olarak hatırlanırken, bir zamanlar

dünyanın en zengin adamı olan Aristotle Onassis, bu olağanüstü dramdaki rolüyle hatırlanmaktadır.