GÜZELLİĞİ DİLLERE DESTANDI! MISIR PRENSESİ VE İRAN KRALİÇESİ FEVZİYE’NİN YÜREK BURKAN HAYATI
KADIKÖY'LÜ KÜÇÜK SARA -3-
Evet nerede kalmıştık? Bahariye’ye geri dönülüyordu. İleri Sokak’taki Tunca Apartmanı, 21 No’lu ev, anılarımın en net yaşlarını kapsar. Hemen ilk taşındığımız gün macera başlamıştı. Eve girdik, kamyon da kapıdaydı. Babam anahtarla kapıyı açınca, ben koşarak içeri girdim. Hızla evi dolaştıktan sonra, ön tarafa döndüm. Salonun bitişiğindeki odaya daldım. O oda balkonluydu ama mini bir balkon. Yaklaşık 50 santim eninde, cumba gibi çıkıntılı, parmaklıklı balkon olarak inşa edilmişti. Ev birinci kattaydı, ben derhal aşağıya baktım ve “Ben merdiveni kullanmayacağım, buradan aşağı iner ve yukarı çıkabilirim” diye neşeyle bağırdım. Annemle babam dehşetle bakıştılar, babam her şeyi bırakıp hemen Kadıköy Çarşı’sına gidip birkaç metre kümes teli aldı. Zavallıcık hamalları tek başlarına bırakarak, bir merdivene çıktı, çivi ve çekiçle kümes telini balkonun demirlerinden tavana kadar çaktı ve sabitleştirdi. Böylece ben 7 yaşıma kadar yere konulan dar ve yumuşak minderimde oturur, kümesimden sokakta olan bitenleri gözlemlerdim. Nihayet 2. sınıfa geçtiğim o yaz başında annemleri balkondan atlamayacağıma dair ikna edince, babam telleri söktü. Ne de olsa artık civciv değildim. Kümese de ihtiyacım yoktu.
İleri Sokak çok kaliteli insanların yaşadığı bir sokaktı. Bizim için en güzeli Farhi ailesi ile komşu olmamızdı. Farhi’lerin evi müstakildi. İki katlıydı ve arkada kocaman bir bahçeleri vardı. İlk haftadan bizimkilerle tanışıp kaynaşmışlardı. Sami Farhi, genç ve zarif eşi Suzi ve minik kızları sarışın, mavi gözlü Lina çok güzel bir aileydi. Bir de köpekleri Cina vardı. Üst katta ise Mösyö Sami’nin annesi Madam Luna Fani Farhi otururdu. Madam Farhi, çok otoriter ve entelektüel bir kadındı. Fransızca konuşurdu, o yüzden annem ve babamla çok iyi anlaşırdı. Evinde hep opera müzikleri dinlerdi. Yaz günlerinde çaldığı taş plaklardaki opera aryaları perde perde bütün sokağa yayılırdı. Farhi’lerin, 1956 model Citroen, siyah bir arabaları vardı. Hafta sonları Mösy Farhi, eşi Suzi’yi, Lina’yı ve annesini gezmeye götürürdü. Annesi arabada oğlunun yanına otururdu, gencecik gelini ise arkada minik kızıyla yolculuk ederdi. O devirlerdeki aile büyüklerinin otoritesini gösteren bir şey olarak bunu hiç unutmam.
Lina ile yaklaşık iki yaş aramız vardı. O, üç yaşına geldiğinde çok yakın arkadaş olmuştuk. Çocuk çok akıllı ama dediğim dedikti. İstediği olmazsa kıyameti koparardı. Kışın o bize daha çok gelirdi, sıcak yaz günlerinde ben onlara giderdim ve onların kocaman bahçesinde oyunlar oynardık. Onların mutfağı bahçeye açılırdı. Annesi alçak bir sete serdiği bir halının üzerine bizi oturturdu. Bebeklerimiz ve mutfak takımlarımızla evcilik oynardık. Bahçede üzerinde ağır bir taş olan bir kuyu vardı. Oraya yaklaşmamız yasaktı. Etrafından geniş bir mesafe bırakarak yanından geçerdik. Ağaçlardaki erikleri ve kayısıları çok iyi hatırlıyorum. Lina’nın annesi bunları yıkayıp küçük parçalara keser ve yememiz için bize verirdi. Onlar harika yaz günleriydi. Kışları ise annesi Lina’yı sık sık bize getirirdi. Benim pembe plastikten bir çay takımım vardı. Lina o fincanlara bayılırdı. Teyzem fincanlara azıcık kahve ve şeker koyar, üzerine su doldururdu. Biz minik kaşıklarımızla soğuk kahvelerimizi karıştırıp içer, sevinçle kıkırdaşırdık. Benim harika oyuncaklarım, bütün bir ev takımım, yirmiden fazla bebeğim, mutfak takımlarım vardı. Saatlerce oyun oynardık. Ama eve geri dönme zamanı Lina haykırmaya ve ağlamaya başlardı, çünkü bizde kalmak isterdi. Annesi onu merdivenlerden adeta sürükleyerek götürürdü. Çığlıkları evlerinden bile duyulurdu, sonra sakinleşirdi. Onun kim olduğunu anlayamamış olabilirsiniz, bu günkü Yahudi cemaatinin çok değerli ve tanınan siması Lina Filiba’dan söz ediyorum.
Linanın annesi Suzi Farhi, esmer, kısa saçlı, incecik çok zarif bir kadındı. Çok iyi bir anneydi. Annemle pencereden konuşurlarken eğer bizlerden birinin ateşi varsa, o gün görüştürmeme kararı alırlardı. Lina’nın kızkardeşi Rita doğduktan sonra, Suzi’nin annesi ve babası bir süre onlarda kalmışlardı. Anneanne Madam Rika çok tatlı, sevecen ve güler yüzlü bir kadındı. Kocası Mösyö Zalma da çok sessiz ve sakin bir adamdı. Lina’nın teyzesi Fortüne Fresko, eşi Sami ve biricik oğulları Cako, bizim sokağın köşesindeki Şevki Bey Sokak’ta yaşarlardı. Onların oturduğu apartman da Ermeni Katolik bir aileye aitti. Suzi Farhi, 49 yaşındayken kanserden hayatını kaybetmişti. O yıllarda artık Suadiye’ye taşınmışlardı. O iki katlı evlerini bir müteahhite vermişler ve evin yerine bir apartman inşa edilmişti. Mösyö Farhi, kendisine ait katlardan bir giriş katını, annemle babama satmıştı. Yıllar sonra, annemlerin arka balkonundan, onların evinin bahçesine baktığımda, orada Lina geçirdiğimiz yaz günlerini, bahçedeki oyunlarımız ve kahkahalarımız kulaklarımda çınlardı.
Lina’ların yaz aylarında yaptığı ikindi davetlerine annemle, biz de katılırdık. O bahçede Profesör Yomtov Garti’nin eşi ve kızları Rifka (Lele) ve Şarlot (Şefkat) de gelirlerdi. Bahçede saatlerce oynardık. Saklambaç, tilki tilki saat kaç? ve daha neler neler… Şimdi Rifka Garti İnselberg, İsrael’de Prof. Dr. ve kızkardeşi Şarlot Şefkat Garti ise İstanbul’da doktorluk yapıyorlar. Babaları Yomtov Garti ise matematik dehası, hocaların hocasıydı. Saint Joseph, Notre Dame De Sion ve Galatasaray Lisesi’nde, 80 yaşlarına değin matematik öğretmenliği yapmıştı. Fransa Devletinin Legion D’onör Madalyası ile taltif edilmişti. Bunun yanı sıra gerçek bir Kadıköylü olan Prof. Garti, cemaatine ve dinine çok bağlı, dost canlısı harika bir adamdı. Babamla çok sevişirlerdi. Kadıköy Yahudi cemaatine çok büyük katkıları olmuştu.
Farhi çifti arada bir annemlerle birlikte yemeğe çıkarlar ve o devrin revaçta olan gece kulüplerine gider, dans ederlerdi. Bazen de geceleri karşılıklı olarak kahve sohbeti için bir araya gelirlerdi. Bir kere Farhi’ler hepimizi gündüz gezmesine davet etmişlerdi. O siyah arabalarına binmiştik, herkes o arabaya nasıl sığmıştı hiç hatırlamıyorum. Deniz kıyısında bir yere gitmiştik. İşte orada olanlar oldu, yaşlı Madam Farhi’nin ayağı kaydı ve denize düştü. Hemen yüzmeye ve haykırmaya başladı. ”Sami” diye oğlunun adını haykırıyordu. Kıyıda duran kayıkçılar onu denizden çıkardılar. Oradaki derme çatma kayıkçı kulübesine girerek ıslak giysilerini çıkardı, kombinezonun üzerine ceketini giydi. Ben şaşkınlıktan küçük dilimi yutmuştum. Lina da çok korkmuştu, sesini hiç çıkarmıyordu. Sanırım 6 yaşlarındaydım. Kadının kısacık saçları sırılsıklamdı. Korkusunu veya atlattığı kazayı hissettirmemeye çalışıyordu. Sinirli küçük kahkahalar atıyordu. Sırılsıklam bir biçimde eve döndük. Ben içimden yaşlı kadının hızla yüzmeye başlamasına ve dimdik durabilmesine hayran kalmıştım ve çok şaşırmıştım. Lina’nın 1963 yılında kız kardeşi Rita doğmuştu. Çocuk aynı ablası gibi sarışın, maviş gözlü, çok şirin bir bebekti. Onu çok severdim. Rita Farhi şimdi evli ve iki yetişkin çocuğu var. Eşi Nedi Sisa ile Kanada’da yaşıyor. Lina ise iki oğul annesi ve üç torun babaannesi. Sevgili eşi Robert’i genç yaşta kaybettikten sonra, Raanana’ya yerleşti. Büyük oğlu ve ailesine yakın oturuyor. Onunla eski sevgimizi yeniden paylaşmaya başladık.
Bizim sokak o yıllarda tam bir mozaikti. Farklı dinlere sahip komşular sevgi ve dirlik içinde yaşarlardı. Hemen bitişiğimizdeki Gönenç Evi’nde, eskiden Vagon-li’ de müdürlük yapmış olan Gönenç Bey’ler otururdu. O adamın Opel marka bir arabası vardı. Onların üst katında Prof. Dr. Fazıl Noyan ve ailesi otururdu. Eşi Mihriban hanım anneme bayılırdı. Sık sık kahveye bize gelirdi. Bazı akşamlar annemle babam onlara giderler, akşam sohbeti yaparlardı. Dr. Noyan kısa boylu, pembe yüzlü, masmavi gözlü dünya tatlısı bir adamdı. O yıl meşhur olan “Hava Nagila” adlı İbranice şarkıyı defalarca pikabına takıp dinlerdi. İki kızları vardı. Sevil ve Suzan, kızlar Üsküdar Amerikan Koleji’nde okuyorlardı. Sevil ve Suzan, Venezya ile arkadaşlık yaparlardı. Beni ise kucaktan kucağa geçirirlerdi. Bu aile çok rafine bir aileydi. Doktorun ihtisas yıllarında, Amerika’da yaşamışlardı. Fazıl Noyan, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde anatomi ve göz hastalıkları konusunda profesördü. Onlarla olan dostluğumuz, yıllar içinde başka yerlere taşındıktan sonra bile, bütün muhabbetiyle devam etmişti. Karşı kaldırımda Metin Apartmanı’nda, Petorak ailesi otururdu. Anne Müveddet hanım, annemle çok görüşürdü. Üç oğulları vardı. En büyüğü Çapa Tıp Fakültesi’nde hoca olan Prof. Dr. İsmail Petorak’tı. O kadar kibar ve sevgi dolu bir insandı ki, annem ona bazen sağlık konusunda danışır, fikir isterdi. O da annemle uzun uzun konuşur, yardımcı veya aracı olurdu. Bu insanlar bilim adamıydılar ama, insan tarafları çok derin, güzel ve mütevazı insanlardı. O apartman’ın hemen yanındaki Yılmaz Apartmanı’nda Kara Kuvvetleri Komutanı, Orgeneral Refik Yılmaz ve eşi ile oğulları Korel yaşardı. Korel Yılmaz da Askeri Deniz Lisesi’nde okurdu. Daha sonra amiralliğe kadar yükselmişti. Sokağın diğer ucunda Farhi’lerin evinin yanında, Es ailesi yaşardı. General Kerim Es ve eşi Nerrin hanım çocukları Engin ve Pira, ve üst katta yaşayan, paşanın baldızları Rüksan, Sevim ve Kamuran Hanımlar da bizimkilerin yakın dostuydu. Paşa ile babam meze sofrası eşliğinde rakı içer, sohbet ederlerdi. Kızları Pira da ablamın arkadaşıydı. Etrafta bana uygun kimse yoktu ama, ben büyüklerle olmayı çok severdim. Antenlerim çok açıktı, özellikle babamların siyaset sohbetlerini dinlemeye bayılırdım. 1960 darbesi olduğu zaman paşayı, Demokrat Parti’li olduğu için emekliye ayırmışlardı. Karşı komşularımızdan diğer bir aile ise ünlü basketbol antrenörü Önder Seden, eşi Esin ve benim “Bebiko” dediğim tombul bir erkek bebekleri otururdu. Esin gencecik ve çok güzeldi. Sigara içmek için pencereye çıktığında, eğer annem de o sırada pencerede ise uzun uzun onunla konuşurdu. Esin sonraki yıllarda ablamla ben piyano çaldığımızda bizi dinlerdi. Ben Ravel’in Bolero’sunu çok iyi çalardım. Yaz aylarında o da pencereden mest olmuş bir şekilde bizi dinlermiş. Anneme anlatırdı. Tam karşı apartmanımız Gür Apartmanı’ydı. Bu bina Mösyö Garnik adında Ermeni bir tüccara aitti. Mahallenin üçüncü arabası onlarındı. Karısı Madam Graç çok klas bir kadındı. Dışarı çıktıklarında her seferinde farklı kürkler ve şapkalar takardı. Hayko ve Marlen adında iki çocukları vardı. Hayko benim yaşlarımdaydı. Pencere camlarının gerisinden birbirimize oyuncaklarımızı gösterirdik ve gülüşürdük. Bazen de perdelerin arkasında gizlenip, eğer aynı anda çıkarsak gülmekten yerlere yatardık.
Gür Apatmanı’nın üst katında Kerman ailesi otururdu. Adalet Hanım çok şöhretli bir terziydi. Şevki Bey sokakta dikiş atölyesi ve terzi çırakları vardı. Çok pahalıya dikerdi ama mükemmeldi. Annem orada sık sık elbiseler diktirirdi. Üç çocuğu vardı. Büyük kızı Zeynep Kerman üniversiteye giderdi. Türkoloji öğrencisiydi. Audrey Hepburn’e benzerdi. Daha sonra akademisyen olmuştu. Prof. Dr. Zeynep Kerman hala kariyerini sürdürüyor. Kız kardeşi Ayşe Kerman kızıl saçlı, fıkır fıkır bir kızdı ve Marmara Koleji’nde okurdu. Bir de abileri Ertunç vardı. Bu kızlar her Cumartesi akşamı şifondan, kabarık, diz boyu etekli, streples elbiselerinin üzerine taktıkları şifon şallarıyla, Moda Deniz Kulübü’nün danslı akşamlarına, eve gelen arkadaşlarının özel arabalarıyla giderlerdi. 1960’ların Türk hanımları ve genç kızları, modern, laik ve çok liberal insanlardı. Kıyafetleri ve klasları ile göz kamaştırırlardı. Yan apartmanın giriş katında çok kibar bir Türk ailesi otururdu. Ailenin 28 yaşındaki kızı Deniz, o sene (1961) çocuk felci salgınında hayatını kaybetmişti Serdar ve Selma adlı iki çocuğuna anneanne ve dede bakmaya başlamışlardı. Lina, Selma ve ben onların bahçesinde birlikte oynardık. Selma da çok genç yaşta hayatını ALS hastalığından kaybetmiş. Lina’dan öğrendim. Az ötede Ermeni bir aile otururdu. İki çocukları vardı, Ohannes ve Hraç. Anne Paro, “Perihan Abla” dizisindeki “Meraklı Melahat” gibiydi. Mahalledeki bütün genç kadınların girdisini çıktısını sorar, öğrenirdi. Çok alçak bir giriş katında otururlardı. Evinin önünden geçen herkes, gümrük gibi onun penceresinde takılır ve konuşurlardı. Özellikle sokaktaki büyükçe, geçkin genç kızlar, orada en çok takılanlardı. Gezici Migros kamyonu bile onun evinin önünde park ederdi. Çünkü aynı zamanda satış da yapan şoför de, Madam Paro’nun kankasıydı. Migros arabası yüksek ve büyük aracının yan kanatlarını açıp yukarı kaldırdığında raflara sergilenmiş çeşitli mallar gözükürdü. Sebzeler ve meyveler, tartılmış bir biçimde, üstlerinde fiyat etiketi olan gri renkli mukavva kutularda satılırdı. Migros’un siren gibi kornaları çaldığı zaman çok sevinirdim. Eğer hava çok soğuk değilse, kış aylarında bile annemin peşine takılıp alış verişi seyre giderdim. Raflara uzun uzun bakar ve kesinlikle sütlü bir Nestle Çikolata aldırmadan eve dönmezdim. Migros arabaları o devirlerin süper marketi görevi görürlerdi.
İpin ucu kaçmadan şimdilik anlatmayı kesiyorum. Diğer anılarımda buluşuncaya değin sevgiyle kalın.
İngiltere’den bağımsızlığını elde eden Mısır’ın ilk Kralı I. Fuad ve kendisinden 26 yaş küçük olan ikinci eşi Nazlı Sabri’nin aylardır beklediği gün gelmişti. 1921’in 5 Kasım sabahında İskenderiye’de dünyaya gözlerini açan Fevziye bebek dillere destan güzelliğiyle adını tüm dünyaya duyuracaktı. Daha sonra Mısır kralı olacak I.Faruk’tan sonra gelen dört kız kardeşin en büyüğüydü. Doğduğu günden beri sıkı bir eğitim sürecinden geçti, sarayda yabancı bakıcılar tarafından büyütüldü. Üniversite okumak için İsviçre’ye gitmeden önce, sarayda yabancı dil ve müzik dersleri aldı. Arapçaya ek olarak akıcı bir şekilde Fransızca ve İngilizce de konuşabiliyordu. İsviçre’ye gittiğinde yolu İran Şahı Rıza Pehlevi’nin oğlu Muhammed Rıza Pehlevi ile kesişecekti. Üstelik Pehlevi onun hayatının dönüm noktalarından birinde başrolde olacaktı. İsviçre’den ülkesine döndükten sonra, alınan bir kararla hayatı altüst oldu. 18 yaşına kadar mutluluk içinde geçen ömrünün geri kalanında Fevziye’yi acı dolu günler bekliyordu.
İRAN ŞAHININ OĞLUYLA EVLENMEYİ KABUL ETTİ
1900’lü yılların ilk yarısında, İran Şahı Rıza Pehlevi kendisine Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu ulu önder Mustafa Kemal Atatürk’ü örnek alıyordu. Atatürk’ün inkılapları ve ileri görüşlülüğü, İran Şahı Pehlevi’nin ülkesinde yapacağı atılımlar için her zaman rehberlik etmişti. Atatürk yaptıkları bir görüşmede, Pehlevi’ye, Ortadoğu'da iki güçlü ülkenin bir akrabalık bağı kurmasının bölge için çok iyi sonuçlar verebileceğini söylemişti. O dönem Ortadoğu'da, 1.Faruk yönetimindeki Mısır hızla gelişiyor ve modernleşiyordu. İran Şahı Pehlevi, işlerin pek iyi gitmediği ülkesi için Mısır ile akrabalık kurmanın mantıklı olabileceğini düşünerek Veliahtı Muhammed Rıza Pehlevi’ye bu fikri açıkladı.
Genç prens, babasının düşüncesine sıcak bakınca, Mısır prenseslerinin fotoğrafları genç veliahta gösterildi. Aslında İranlı bir kıza aşık olan veliaht prens, Mısır prensesi Fevziye’yi bir İngiliz dergisinin kapağında görünce onunla evlenmek istedi. O sırada eğitimini tamamlayıp ülkesine dönen, daha sonradan güzelliği nedeniyle ‘Asya Venüsü’ lakabıyla tanınacak olan Fevziye ise sıkıcı bulduğu saray hayatına uyum sağlamaya çalışıyor ve hayatını değiştirebilecek hayaller kuruyordu.
MISIR PRENSESİ İRAN KRALİÇESİ OLDU
İki ülke arasındaki hazırlıklar iki tarafın da onayıyla hemen başlatıldı, Muhammed Rıza ve Fevziye düğünden önce birbirlerini sadece nişan töreninde görmüşlerdi. Eğitimli ve dünyalar güzeli prensesin hayatı artık değişiyordu. Mısırın son prensesi ve İran’ın ilk imparatoriçesi Fevziye ve Muhammed Rıza, 40 gün 40 gece süren törenlerle 15 Mart 1939’da Kahire’de Abdeen Sarayı’nda evlendi. Prenses Fevziye’nin acıklı günleri işte tam da bu evlilikle başladı.
Çiftin çocukları, evliliklerinden yaklaşık bir buçuk yıl sonra dünyaya geldi. Takvimler 27 Ekim 1940’ı gösterdiğinde, Fevziye ve Veliaht Muhammed Rıza Pehlevi, Şehnaz adını verdikleri kız çocuklarını kucaklarına aldı. Evliliğin mimarı olan İran Şahı baba Rıza Pehlevi ise saltanatının son yılındaydı. Minik Şehnaz henüz 11 aylıkken, Prens Muhammed Rıza Pehlevi, babasının tahttan çekilmesiyle İran Şahı oldu. Takip eden yılda Kraliçe Fevziye’nin İngiliz fotoğrafçı Cecil Beaton tarafından çekilen fotoğrafı, dönemin ünlü haber dergisi ‘Life’ın 21 Eylül 1942 tarihli sayısının kapağı oldu.
KIZ ÇOCUK DOĞURDUĞU İÇİN SEVİLMİYORDU
Tüm gözler onun üzerindeydi ancak Fevziye mutlu değildi. Ortadoğu’nun en gelişmiş kentlerinden biri olan Kahire’den sonra Tahran, ’Asya Venüsü’ne hiç de cazip gelmiyordu. Şehrin yolları toprak, binalar ve evler demode, Gülistan Sarayı ise büyük bir villadan ibaretti. Kraliçenin İran’ın iklimine alışamaması nedeniyle sağlığının bozulması ve Şah’ın başka kadınları alenen Gülistan Sarayı’na getirerek kendisini aldatması gibi sebepler evliliğin bitmesi için aslında yeterliydi. Üstelik dillere destan güzelliği ve hüzünlü bakışlarıyla herkesi büyüleyen Fevziye, erkek yerine bir kız çocuğu doğurması nedeniyle, sarayda ve saray dışında da sevilmiyordu. Kayınvalidesi ve görümceleri ona çok kötü davranıyorlardı. Bu sıkıntılı günlerin ardından boşanmaya karar verdi. Takvimler 1945’i gösterdiğinde boşanmak için başlatacağı işlemlerin yeterli olacağını düşünüyordu. Ancak hesap edemediği çok önemli bir şey vardı.
BAŞINA GELECEKLERDEN HABERSİZDİ
Kızı Şehnaz’ı alıp Kahire’ye dönmeye karar verdi. Kocasi Şah Pehlevi, eşinin bu isteğine karşı çıkmamış ve kabul etmişti. Fevziye ummadığı bu kabulden sonra çok sevinmiş ve mutlu olmuştu. Fakat işler hiç de Fevziye’nin düşündüğü gibi kolay değildi. Kraliçe olduğu İran’dan, prenses olduğu Mısır’a dönmek istiyordu.
Kızıyla birlikte uçağa binen ‘Asya Venüsü’ artık Kahire uçuşunun başlamasını bekliyordu. Şah kızıyla uzun uzun vedalaşmıştı. Uçak henüz kalkmadan Şah arabasının içinde hala pistteydi. Protokol Şefi’ni uçağa göndererek kızı Şehnaz’ı son bir kez öpebilmesi için izin istedi. Fevziye kızını muhafıza verdi ve kızının, babası Şah’la son bir kez vedalaşması için gitmesine izin verdi.
FİLM GİBİ SAHNE
Minik Şehnaz uçaktan inince uçağın kapıları hızla kapatıldı ve Şah Pehlevi’nin emriyle Fevziye, kızı olmadan Kahire’ye yola çıkarıldı. Kocasının kurduğu tuzağı çok geç fark eden ve durumdan hiç şüphelenmeyen Fevziye’nin kızıyla yaşadığı yıllar süren ayrılığı işte bu film gibi sahneyle başladı. Uçakta haykırdı, kendini yerlere attı. Pilota geri dönmesi için yalvardı. Fakat emir kesindi. Şahın emrine kimse karşı gelemezdi. Kızı olmadan Kahire’de mutsuz günler geçirmeye devam eden Fevziye, kendisine büyük acı yaşatan kocası Muhammed Rıza Pehlevi’den resmi olarak ancak 17 Kasım 1948’de boşanabildi. Şah Pehlevi, Fevziye’den boşandıktan sonra önce Süreyya Bahtiyari ile, sonra ise Farah Diba ile evlendi.
KIZINA HASRET KALDI AMA PES ETMEDİ
Prenses Fevziye Fuad, Şah’tan boşandıktan beş ay sonra 28 Mart 1949’da Kahire’deki Kubbe Sarayın’da Çerkez asıllı diplomat ve 1. Faruk’un yaveri İsmail Şirin ile evlendi. Çiftin bir kızı ve bir oğlu oldu. 1952’de ağabeyi Kral Faruk tahttan indirilip sürgüne gönderilince, cumhuriyet ilan edildi ve kraliyet ailesi ülke dışına çıktı. Ancak ailesinin aksine Fevziye doğup büyüdüğü Mısırda kalmayı tercih etti.Kalan ömrünü İskenderiye ve Kahire’de geçirdi. 1994’te eşi, 2009’da ise kızı Nadia öldü. Dünyalar güzeli Mısır prensesi Fevziye’nin ihtişamlı hayatı, böyle hazin bir biçimde sona erdi.
Henüz 6 yaşındayken yollarının ayrıldığı kızı Şehnaz’la yıllar sonra İsviçre’de bir araya geldi. Kızı Şehnaz annesine mesafeliydi. Kızı onunla bir bağ oluşturmaya hevesli değildi. İkili birkaç kez buluşmalarına rağmen soğukluk ortadan kalkmadı. Fevziye bu durumu kabullenmek zorunda kaldı. Yaşadığı büyük hasret ve acıya rağmen hiçbir zaman pes etmedi
Fevziye yaşadığı zorluklara rağmen kararlı duruşu ve güçlü karakteriyle günümüzde de birçok kadına ilham kaynağı olmayı sürdürüyor.
Fevziye 2 Temmuz 2013 tarihinde Mısır’ın İskenderiye şehrinde, 92 yaşındayken hayata veda etti.
Çocukları: İran prensesi Şehnaz Pehlevi. Ardeşir Zahidi ile evlendi ve Zahra Mahnaz adında bir kızı oldu,
İkinci eşinden; Nadia Şirin, Hüseyin Şirin Efendi.
Kaynak: Wikipedia