KADIKÖY’LÜ KÜÇÜK SARA-55-

98 yılını düşünüyorum da gerçekten çok bereketli bir yılmış. O yıla ne çok şey sığdırmışız? Aynı yıl içinde konserlerden ayrı olarak bir de önemli seyahat sığdırmışız. Bunun yanında ilk kitabım “Biz Kadınlar” da yayınlanmıştı.

Kitap deyip geçmemek lazım, önce tam iki buçuk yıl boyunca her hafta yayınlanan “Bizim Kadınlarımız” adlı köşemde biriken 99 Yahudi ve tarihte ayak izini bırakmış kadını yazdıktan sonra, onun başına hazırlanan evrensel kadın çalışması ilavesiyle, nisan ayında “Biz Kadınlar” adlı kitabım yayın hayatına katılmıştı. Kitabım Şalom Gazetesinin yan ürünü olan Gözlem Gazetecilik ve Yayıncılık'tan çıkmıştı. Yusuf Altıntaş’ın ön sözü ve arka kapak yazısıyla yayınlanmış, ön ve arka kapak fotoğraflarını fotoğraf sanatçısı sevgili dostum Yeşua Salvo Loya hazırlamıştı. Bu kitap ilk gebelik gibiydi, bu kitabın doğumuna beni çok seven insanlar azami destek vermişlerdi. O dönem Gözlem Yayınları ve Şalom kitaplarının sorumlusu olan sevgili Gila Kohen’ in sonsuz emekleri vardı. Sevgili Gila Kohen’i de o menhus hastalıktan 1999 yılında kaybettiğimiz zaman, Şalom camiasının ve hepimizin içi ağlamıştı. O bizim gönlümüzde hala bütün canlılığı ve sevgisiyle yaşıyor. 98 yılının Mayıs ayında, aynı zamanda İrvin Mandel’in de” Mozotros Ailesi” adlı kitabı yayınlanmıştı. Bir cumartesi akşamüstü, Şalom Gazetesinin galeri bölümünde ikimiz için bir imza günü düzenlenmiş, gazeteye gelen Şalom’cu ve diğer yüksek bir okuyucu kitlesine kitabımı imzalamıştım. O gün çok mutlu bir gündü. Beyaz şarap ve küçük ikramlar etrafta dolaştırılırken, konuklar kitabı satın alıp bana imzalatıyorlardı. Yusuf’un ve Salvo’nun gururları görülmeye değerdi. İkisi de bana sevgi dolu gözlerle bakıyorlardı. Ne de olsa ikisinin ön görüleri neticesinde, Kadıköylü Küçük Sara’dan kitabı yayınlanan Sara Yanarocak haline dönüşmüştüm. Bazı sevgili dostlarım bana o günün anısına küçük armağanlar getirmişlerdi. Yusuf da kitabımın anısına bana 6 köşeli, taşlı bir kolye armağan etmişti. İşte Budapeşte’de otelde çalınan kolyem bu kolyeydi. Onu final konserinde takmayı planlamıştım, nedir ki olamamıştı.

98 yılının ocak ayında ise David’le birlikte turla Budapeşte seyahatine çıkmıştık. Budapeşte, Bolşevik Rusya’nın hakimiyetinden henüz birkaç yıl evvel ayrılmış, yaralarını sarmaya çalışan bir şehirdi. Ama muhteşemdi. Ben oraya aşık olmuştum. Şehrin İstanbul gibi iki yakası vardı. Buda ve Peşte. Bu yakaların arasında Elizabeth köprüsü vardı. Tuna nehri üzerindeydi. Tarihi, eski katedralleri, parlamento binası, opera binası muhteşemdi. Kahramanlar Meydanı, Gellert Tepesi, Mattias Kilisesi inanılmazdı. Yahudi mahallesi, Dohany Sinagogu ve cumartesi sabahı gittiğimiz şabat duası ibadeti mükemmeldi. Sinagog reformist olup, ilahiler org eşliğinde söyleniyordu. Bahçenin içindeki Holokost için yapılan Ağlayan Söğüt Ağacı AnıtI’nın her bir yaprağı üzerinde, Macar Yahudilerinin tek tek adları vardı ve çok etkileyiciydi. Sinagogun bir duvarında Holokost’ta öldürülen binlerce insanın adı yazılıydı. Sinagoga bitişik bina Siyonizm’in ve İsrael rüyasının kurucu babası Thedore Hertzl’in doğduğu ve Bar Mitzva yaşına değin yaşadığı evdi. Evi Yahudi Müzesi haline getirmişlerdi. İçinde hem Yahudi objeleri ve belgeleri, hem Holokost’tan kalan, çizgili gri kamp üniformaları, kurbanlardan geriye kalan kişisel eşyalar, küçük çocukların oyuncak ve bazı giysileri, Yahudi yağından imal edilmiş sabunlar ve Holokost kalıtları vardı. Bu vahşetin somut olarak ve bir vitrin içinde sabun olarak karşıma çıkması, beni dehşet içinde bırakmıştı. Küçükken annemin anlattıklarının gerçek haline tanık olmuştum. Bedenim buz gibiydi. İşte o zamanlardan itibaren Holokost kafamın içinde gitgide şekillenmeye ve yazı hayatıma daha fazla hükmetmeye başlamıştı. O gün müzenin idari odasına Erensya Sefaradi grubunun İngilizce kişisel tanıtım metnini ve yayınlanan iki cd’mizi, ayrıca iletişim adresimizi bırakmıştık. İşte bu nedenle o sene Budapeşte’de yapılacak olan “Jewish Summer Festival”ine davet edilmiştik.

Budapeşte dönüşü Şalom'dan arkadaşım olan Teri (Galimidi) Sisa- Mason, artık Şalom'dan ayrılmış ve Beyoğlu’ndaki Borusan’ın Ofisinde, kültür departmanında çalışmaya başlamış, bizim Erensya Sefaradi olarak ofisin etkinlik salonunda bir konser vermemizi sağlamıştı. Seyahat dönüşü, o Cumartesi günü saat 18.00 sıralarında orada başarılı bir konser vermiştik. Konsere Budapeşte turunda tanışıp samimi olduğumuz iki çift de gelmişlerdi. Çok keyifli bir dinleti olmuştu.

98 yılını anlatmakla bitiremiyorum çünkü bayağı olaylarla doluymuş. Eylül ayının başında Budapeşte’de yapılan Jewish Summer Festival’in ardından, Soni, Lisya, onun ailesi ve bizler iki araba ile Bodruma gitmiştik. Bizim Bodrum Gümüşlükte Pan Club adlı bir tatil köyünde devre mülkümüz vardı. Lisya’lar da oradan bir apart daire tutmuşlardı. Birlikte tatil yapıyorduk. Albukrek ailesiyle çok iyi anlaşıyorduk. Günlerimiz neşeyle geçiyordu. Her gün iki araba Bodrum'un çeşitli koylarına gidiyorduk. Geceleri Bodrumun merkezine gidiyorduk. Yemek, alışveriş, sohbet her şey harikaydı. Çocuklar nişanlanmak üzereydi. Hay, artık abisini paylaşmaya alışmaya çalışıyordu. Lisya tek çocuk olduğu için bu duyguları tam olarak anlayamasa da, Soni ikisinin arasındaki dengeyi kurmaya gayret ediyordu. Sonuç olarak Hay çokça şımarıyor, Soni aralarında duruyor, Lisya ise bir erkek kardeşle yaşamayı ve küçükleri idare etme sanatını öğreniyordu. O sene Bodrumda Oasis adlı AVM açılmıştı. Orası gerçekten vaha gibiydi ve çok güzeldi. Oraya her gün illaki biraz gidilirdi. Dönüş yolunda da hep birlikte Antik Efes Şehrini ve Meryem Ana’yı ziyaret etmiştik. Daha evvel de yazdığım gibi Efes şehri gitgide genişliyor, arkeolojik buluntular çoğalıp, şehir ayağa kalkıyordu. Her sene oraya her gidişimizde Efesi daha da farklı buluyorduk.

Seyahat dönüşü hızla nişan hazırlıklarını tamamlamıştık. Lisya’nın ailesi Galatasaray Adası’ndaki şık restoranda nişanı yapmaya karar vermişti. İki tarafın aile efradı ve yakın dostları katılacaktı. Nişan 14 Eylül 98’de, Soni’nin 21. doğum gününden bir gün sonra yapıldı. Annemler, kayınvalidem ve diğer davetliler, bindiğimiz teknelerle Galatasaray Adası'na gitmiştik. Kuzenler ve aileleri de davetliydi. Ablamlar kayınvalidesini kaybettikleri için gelmemişlerdi ama Ari, Rina ve erkek arkadaşı Ariel Darsa nişana gelmişlerdi. Onların orada olması bana manen çok iyi gelmişti. Böyle bir günümde ablamın yanımda olmaması benim için çok kötüydü. Ben mutlu günlerimde, Venezya’sız kendimi hep eksik hissederdim çünkü. O geceye gazeteden Nana Tarablus’u, Yakup ve Nelly Barokas’ı, Tilda ve Selim Levi’yi ve tabii ki sevgili Yusuf Altıntaş’ı ve Erensya Sefaradi'deki yoldaşımız Gery ve eşi Alegra'yı da davet etmiştik. Bu arkadaşlar o devirlerde en çok görüştüğümüz ve sevdiğimiz dostlarımızdı. Bu duygularım günümüzde de hala geçerliliğini korumakta.

Nişan çok keyifli ve mutluydu. Herkesin keyfi yerindeydi. Lisya’cığım uzun siyah tuvaleti ve incecik bedeniyle çok güzeldi. Benim ilk neşem, ilk yavrum Soni aynı babası gibi, tam 21 yaşındayken nişanlanmıştı. Tam da annemin dediği gibi “Boyu, boyuna uygun ”dediği gibi çok uyumlu, güzel bir çift olmuşlardı.

Nişandan bir süre sonra Yamim Noraim bayramları da kutlanmış ve Soni ile Lisya, Yeruşalayim’e okula dönmüşlerdi. Ne yalan söyleyeyim artık eskisi kadar endişeli değildim. Oğlum sevdiği kızla, nişanlısıyla birlikteydi. Bir erkeğin eğer düzgün bir aşk hayatı varsa, daha mutlu ve başarılı olacağına inananlardanım. Sevdiği insanla birlikte olmak, kişinin yaşamına anlam katar ve onu çok daha iyi motive eder.

Soni’ler döndükten sonra artık normal hayatımıza dönmüştük. Arada Cuma günleri yine Fügen’le buluşuyorduk. Can artık epeyi büyüdüğü için artık onlar da bize gelmeye başlamışlardı. Çocuk 4,5 yaşını gelmişti. Çok şirindi ama yaramazdı. Bir gün bizim evdeyken ben kapının açılıp kapandığını duyunca, yerimden fırlamıştım. Can, Hay’ın odasında değildi. Ayağımda çoraplarla kapıyı açıp dışarı fırladığımda, Can ikinci merdivenden inmiş ve sokak kapısına yönelmişti bile… O günden sonra kapıları içeriden kilitleyip oturmaya başlamıştık. Ben ona “Bebeğim” dediğimde, o bana; ”Saya, artık bana bebek deme, ben toduk oldum” derdi.

98 yılı tatlısı ve acısıyla biterken aralık ayında doğum günümü bizim Göztepe’deki evde, annem, babam, ablam, Fügen ve Can’la birlikte kutlamıştık. O doğum günümde kazak zengini olmuştum. Annemler yeşil, ablam kırmızı ve Fügen lacivert birer kazak hediye etmişlerdi. Soni’ler, İsrail’den çiçek göndermişlerdi. Artık 43 yaşındaydım. Yavaş yavaş kemale eriyordum, ya da çaktırmadan yaş almaya başlamıştım. Ve yahut ben öyle hissediyordum.