GÜZELLİĞİ DİLLERE DESTANDI! MISIR PRENSESİ VE İRAN KRALİÇESİ FEVZİYE’NİN YÜREK BURKAN HAYATI

KADIKÖY’LÜ KÜÇÜK SARA -7-

Bu sefer de bizim apartmandaki komşularımızdan bahsetmek istiyorum. Şimdi aklıma gelince kendi kendime gülmekten, kendimi alamıyorum. Apartmanımızdaki komşularımız, Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın romanlarından fırlamış gibi tiplerdi. Gürpınar’ın romanlarını orta okuldayken okuduğumda, o komşuları anımsar ve çok eğlenirdim.

Biz en üst katta otururduk. Giriş katında Meliha Kayral adlı, oldukça yaşlı, suratsız bir hanım otururdu. Yüzü hiç gülmezdi, hep öfkeli ve kızgındı. Hiç dostu yoktu, hep yalnızdı. Aslında varlıklı ve güngörmüş bir kadındı. Başına ipekten şallar örterdi. Oğlu, radyoda sık sık şarkıları çalınan ses sanatçısı Necdet Cici Kayral’dı. Galatasaray takımında futbolcu iken ona “CİCİ” Necdet dediklerinden, sonra sanat hayatında Cici soyadını kullanırdı. Meliha hanımın küçük oğlu da futbol oynarken hayatını kaybetmişti. Annem bu hikayeleri bildiğinden kadının suyuna gitmeye çalışırdı. Oğlu Necdet Bey haftada bir gün annesini ziyarete geldiğinde bize çıkar, annesinin şikayetlerini sıralardı. Annem adamla konuşur, onu sakinleştirirdi. Kadın banyo musluğunu bütün gün açık tutar, sular boş yere küvetine akardı. Amacı annemi üzmek, ona acı çektirmekti. Annem kapısına gider, suyunu kapatması için ona yalvarırdı, kadın ise onu göğsünden itip kapıyı yüzüne çarpardı. O yıllarda şehir suyu tazyikli olmadığından bizim kata hiç su çıkmazdı. Annem susuzluktan çıldırırdı. Sonunda babam bizim daireye bir depo yaptırmıştı. Kadın gece yatarken musluğunu kapattığı için, bizim depoya su dolmaya başlardı. Annem de gündüzleri depo suyuyla iş yapardı. Benim orta okul yıllarımda kadın artık ölüme yaklaştığını hissederek, yumuşamıştı. Hatta arada bir bize çıkar, salonda kahvesini içerken, ablamın yeni doğan bebeği Ari’ye bakar ve gülümserdi. Annem “Evlat acısı tatmış insana kötü davranılmaz, Allah affeder, ben mi affetmeyeceğim?” derdi.

Apartmanın bodrum katında oturan Madam Erifili, iki küçük kızı olan genç bir kadındı. O ve annesi başlı başına olay kadınlardı. Madam Erifili bir terziydi ve yanında iki terzi çırağı genç kız çalışırdı. Kızları Niça ve Tasula, babaları Eliya iyi bir insanlardı. Birçok Rum gibi, o da pasta ustasıydı. Hacı Bekir’de, pasta imalatı bölümünde çalışırdı. Şekli bozulmuş taze pastaları gece evine getirirdi. Küçük Tasula bunları derhal yalayıp yutardı. Tasula benden bir yaş küçük ve tombalak bir kızdı. 4 tane süt dişi vardı ve gerisi hala çıkmamıştı. Annem bunu da dert edinirdi. “Sara çok yemez ama süt dişleri dökülüp, yeni dişleri çıkmaya başladı, halbuki Tasula durmadan yemek yiyor, hala 4 dişi var” derdi. Çocuğu diş doktoruna götürmedikleri için annesine kızardı. Evin bir de anneannesi vardı. Bu kadının yıllar önce kocası öldüğünden, sürekl matemliydi ve siyah giyinirdi. Uzun boylu ve zayıftı, çırpı gibi bacaklarına hep kalın siyah çoraplar giyerdi. Topuzlu beyaz saçlarıyla bahçeyi süpürürken, tıpkı masallardaki süpürgeli ihtiyar cadılara benzerdi. Bir gün bardaktan boşanırcasına yağmur yağarken, anne kız yukarı çıkmışlar, avaz avaz anneme bahçeye pis sular döküyor diye haykırmaya başlamışlardı. Annem resmen çarpılmıştı. Rumca ”Kirya Erifilimu, Kirya Elenimu, bak sağanak yağmur yağıyor. Ben şimdi temizlik yapmıyordum. Ben bahçeye pis su atmam, hep tuvalete dökerim. Matotheo (vallahi) dökmedim” derken, anneme baygınlık gelirdi, teyzem sinirle; “bre cadılar, gidin buradan, kardeşimi öldüreceksiniz” deyip, kapıyı yüzlerine kapatırdı. Annem koltuğa yığılır, teyzem ona su ve kolonya yetiştirirdi. Bu sahneler benim için tiyatro gibiydi. Evden çıkarken, ihtiyar kadın arkamızdan “çafuti” diye bağırırdı. Bu kelimenin ne demek olduğunu bilmezdim. Meğerse Rumca “pis Yahudi” demekmiş. Yani anlayacağınız, Rum komşularımız bize Haçlı Seferleri ilan etmişlerdi. Ne hikmettir ki annem sonunda onları da fethetmişti. 1. sınıftaki yıl sonu müsameresindeki bir rolüm için, giymem gereken pembe organza bir tuvaleti, annem ona diktirmişti. Yıllar sonra ortaokula başlayan büyük kızı Niça yukarı çıkar ve ablamdan İngilizce dersi alırdı. Sonra arka sokağımıza taşınmışlardı. Madam Erifili ablamın gelinliğini de dikmişti. Bana da birkaç parça giysi dikmişti. Bu aile sonraki yıllar Atina’ya göç etti. Bak şu Allah’ın işine, benim barışsever annem herkesle iyi ilişkiler içinde olmayı ister, kavgayı kaldıramazdı. Her halde anlattıklarımdan annemin karakterini iyi ayrımsayabiliyorsunuz.

1962 yılında ilkokula başladım. Ailemizin okulu olan Moda ilkokulunun 1-C sınıfına yazdırıldım. Numaram 213’tü. Artık büyüme yolunun ilk basamağına çıkmıştım. Çok sevinçliydim çünkü ablamın, okuma öğrendikten sonra okuyabileceğim bir yığın masal kitabı, çocuk romanları ve Mickey Mouse albümleri beni bekliyordu. Okula gitmeden önce, koyu mavi renkli bavul biçimindeki okul çantam, çeşitli kalınlıkta defterlerim, resim defterim, kalem kutum, yepyeni kurşun kalemlerim, silgim, kalemtıraşım, boncuklu sayacım, her şeyim tamamdı. Renkli kuru boyalarım çantamın başköşesindeydi. Çünkü resim yapmak benim hayatımın odak noktasıydı. Neyse, ben o sene öğlenciydim. Okulumuz çift tedrisatlıydı ve her sınıf 60 kişiydi. Okulda küme halinde otururduk. Her kümede yaklaşık 6 çocuk, sınıfta 10 küme olurdu. Benim okula başladığım yıl, bizim okulda siyah önlük, beyaz yaka biçimindeki formalar kaldırılmıştı. Kıyafet serbestti. Kullanışlı ve mütevazı kıyafetler giyilirdi. İlk gün annemle ablamdan ayrılmak bana çok zor gelmişti. Kalbim sıkışıyordu ama belli etmiyordum. İlk gün annemle ablam, bahçede, beni beklediler. İkinci gün yalnız ablam bekledi. 3. gün artık sadece çıkışta beni alacaklarını söyleyince, aldı beni bir telaş. Son zil çalıp da, annemi bahçede görünce içime güneşler doğdu. Tamam artık tedirginlik bitmişti ve okul yılları art arda geçmeye başladı. Sınıftaki en samimi arkadaşım, sarışın, mavi gözlü, tatlılar tatlısı İnci Kutay’dı. Ablam, İnci’nin ablalarından biri olan Mine’yi ve abisi Faruk’u Marmara Koleji'nden tanıdığı için, ablalarımız bizi ilk günden kaynaştırmışlardı. Onlar 5 kardeşti. Zeynep, Mine, Ömer Faruk, Nilgün ve İnci. İnci ile o kadar samimi olmuştuk ki, artık okula gitmek benim için bayramdı. Biz o sene eve telefon bağlatmıştık. Birbirimize telefon numaralarımızı vermiştik. Eve döner dönmez, yaklaşık bir saat daha telefonla konuşup, şarkılar söyler, kahkahalar atardık. İnci’nin babası ünlü tarihçi ve yazar Cemal Kutay’dı. Şair Latifi Sokağı’nda üç katlı, beyaza boyanmış ahşap bir evleri vardı. En üst kat, Cemal Bey’in özel çalışma katıydı. İnci aynı babasına benzerdi. Üç kardeş babaları gibi, sarışın mavi gözlüydü. Diğer iki abla annelerine benzerdi. Anneleri Melahat hanım, dünya iyisi, güler yüzlü bir kadındı. Bazı yaz günleri İnci’lere misafirliğe giderdik. Ablaları ablamla, annesi annemle bahçede oturup sohbet ederken, İnci ile ben kocaman bahçelerinde oyunlar oynar, kocaman madeni kanape salıncakta oturup sallanırken, minik ekler pastalar ve baton sale yerdik. Yıllar sonra Marmara Koleji’nde lise 1. sınıftayken tekrar sıra arkadaşı olmuştuk. İnci’nin gizemli bir tılsımı vardır. Onu gördüğüm anda içimde, hala sevgi çiçekleri açılır. Karşılaştığımız anda, sanki daha dün ayrılmışız gibi kaldığımız yerden devam ederiz. 2019 yılının yazında eşimle Bodrum’a gittiğimizde hemen buluştuk, doymadık yine buluştuk, bizi harika bir restoranda ağırladı, yine doyamadık, bizi evine götürdü, saatlerce kahve eşliğinde sohbete devam ettik. Eşim onunla, daha henüz benimle arkadaşlık ederken tanıştığı için, ikisi de birbirlerini çok severler. Çok başarılı bir iş kadınlığı döneminden sonra, İnci artık Bodrum'daki üç katlı taş evinde yaşıyor. Kendini sokak hayvanlarına adadı. Tüm vaktini neredeyse hayvan barınağında geçiriyor. Hayvanların, bütün insanlardan daha masum ve koşulsuz sevgi verdiğine inananlardan biri. Hatta yıllardır vejetaryen. Evinde 4 köpeği var. Çok kişilikli bir kadın ve ben onu çok çok seviyorum.

1. sınıftayken ekim ayında anneannem yaşama veda etti. O hafta yedi gün bütün kardeşler bizim evde kalmışlardı. Annem, teyzelerim Suzan ve Veneta, Avrupa yakasında yaşayan dayım Selomo bizde kalıyorlardı. İsrail’deki dayım Yosef’e telgrafla durumu bildirmişlerdi. Eskiden yurt dışına telefon bağlatmak için en az üç gün beklemek gerektiğinden, babam ona telgraf çekmişti. Şimdi düşünüyorum da herhalde küçük olduğumdan çok acı çekmemiştim. Oysa ablam günlerce kıpkırmızı ve şişmiş gözlerle dolaşmıştı. Ev o kadar kalabalıktı ki, ben olayın ciddiliğini kavrayamamıştım bile. Hayat devam ediyordu, aylar sonra, anneannemin odası hala kapalıydı ama, normal hayatımız devam ediyordu. O sene yıl sonu müsameresi yapıldı. Sesim güzel olduğu için öğretmenimiz Samime Hanım bana tam on ayrı rol vermişti. Bunun için de terziler, alışverişler gerekiyordu. Tuvaletler, elbiseler, kostümler, köylü kıyafetleri, kanatlar, taçlar derken, annem telaştan ve koşuşturmaktan, artık ağlamayı yavaş yavaş bırakmıştı. 1963 yılında yeni öğretim yılı başladığında ilk öğretmenim bebek sahibi olduğu için, bizim sınıfı okutamadı. Yeni öğretmenimiz Saadet Tekin adlı bir öğretmen oldu. O da gençti, annemle yaşıttı ama Samime Öğretmen kadar yumuşak ve tatlı değildi. Ben çok çalışkan olduğum için, hangi öğretmen olsa ben yine parlayabilirdim. Nedir ki bu öğretmen çok sertti. Erkek çocukları çok döverdi. Bu beni çok rahatsız ederdi. Devlet okulu olduğu için sınıfta oldukça fakir çocuklar da vardı. Bazıları Anadolu kökenli, köylü çocuklarıydı. Sanırım öğretmenimiz bu çocuklardan fazla haz etmezdi. Bir de bu çocukların aileleri oldukça cahil olduklarından, çocuklar oldukça eksikli çocuklardı. Dersleri iyi değildi. Çabuk öğrenemezlerdi. Üst başları bile farklıydı. Şimdi düşünüyorum da aslında önlük giyildiği zaman sınıfta en azından bir örneklilik oluşurmuş. Kimsenin önlüğünün altında ne giydiği belli olmazdı. Oysa biz önlük giymiyorduk. Ben o yaşımda bu ince noktaları ayrımsayıp, dertlenirdim. Ben kendimi bu çocuklara yardım etmeye ve onlarla hoş beş etmeye azami gayret ederdim. Ödevlerine yardım ederdim. Her türlü imkana sahip olduğum için suçluluk hissine kapılırdım. Beşinci sınıf bitene kadar, böyle farklı duyguları içimde barındırarak okulu bitirdim.

Moda İlkokulu’nun öğretim stili, hayatımda önemli bir disiplin edinmeme ön ayak oldu. Bizim okulumuz Kadıköy’de ilklerin temsilcisiydi. Dördüncü sınıfa başladığımız dönem, okula yeni bir eğitim sistemi getirilmişti. Fen bilgisi ve sosyal bilgileri içeren dersler için, her konu hakkında araştırma yapmak üzere yeni kümelere ayrılırdık. Yani sürekli olarak hep aynı arkadaşlarla oturmamız söz konusu değildi. Her konuda farklı arkadaşlarla kümeler oluşturur, konuların ana başlıklarını tasarlar ve paylaştığımız konular hakkında evimizde ve okulda ansiklopedilerden araştırmalar yapıp raporlar hazırlardık. Daha sonra bu raporları, küme halinde arkadaşlarımıza sunar ve onların konu hakkındaki sorularına cevap verirdik. Bu çok ciddi bir meseleydi, belki de ben çok ciddiye alırdım. Hata yapmak benim için affedilmez bir şeydi. Böylece ekip çalışmasının ve ayrıca bireysel olarak araştırmacılığın bilincine daha 9-10 yaşlarımızda varmıştık. Bu alışkanlık beni daha sonra araştırmacı- yazar olmaya yönlendirdi. 30 yıldan bu yana Şalom Gazetesi’nde, Araştırmacı/Yazar olarak yazı yazıyorum.

Sınıfımızda çok güzel çocuklar vardı. Sanki yarı yarıya iki sınıftan oluşmuştu. Çalışkanların hepsi de aynı taraftaydı. O günlerimin en etkileyici arkadaşları İnci, Defne ve Gündeş’ti. Defne ve Gündeş anneanneleriyle yaşarlardı. Babaları şehir dışında çalıştıkları için anneannelerinin yanındaydılar. İkisi de piyano çalarlardı. Birbirimizin evlerine misafirliğe gittiğimizde piyano çalardık. Çok çalışkan ve sınıfın popüler kızlarındandık. Ayrıca Mase ve Itırcık adlı kız arkadaşlarım da çok şeker kızlardı. Mase ve ben, sınıfta Müslüman olmayan tek çocuklardık. Mase Makedonyalı Rum kökenliydi. Çok şirin bir kızdı. Öğretmen birimize sesleneceği zaman “Mase Sara” derdi. İkimiz birden ayağa kalkardık, o da gülerdi. Biz iki kız Müslüman olmadığımız için, onun bilinçaltında fişliydik her halde. 2017 senesinde mezuniyetimizin 50. yılında bir araya geldik. Ben İsrael’den, Mase Atina’dan, Murat İngiltere’den, Oktay Paris’ten, Nilgün Münih’ten, İnci ve Zerrin Bodrum’dan gelmişlerdi buluşmaya. Anlaşılan bazıları ise onca yıldan sonra, bu buluşmayı gelmeye değer bulmamışlardı. Oğlanların saçları ağarmış, kızların da tabii ama, biz saçlarımız boyalı olduğu için zevahiri kurtarmıştık. Öpüşmeler, sarılmalar, çocuk ve torun resimleri… gözyaşları... ertesi yıl gelebilenlerle bu sefer Büyükada’da buluştuk. Sınıfımızın tatlı ve yaramaz Yaman Vuran’ı, meğerse Büyükada Anadolu Kulübü’nün “La Vie” adlı kafesini işleten Yaman’mış. Minicik Yaman, uzun boylu kocaman Yaman olmuştu. Bizim Emre Gönen ise, Bilgi Üniversitesi’nin rektör danışmanıydı, ama aynı Emre’ydi. Nazik, kibar ve soylu. Diğer bir soylu Cem Güvendiren’le, Modalı yeşim gözlü, canciğer arkadaşımla o gün sarıldık ve ağlaştık. Heyecandan yüreklerimiz kabarmıştı. O gün, İnci, Nilgün, Tülin, Itırcık, Atiye, Mase, hem güldük hem ağladık. Yedik içtik, şarap kadehlerini coşkuyla tokuşturduk. Yaman “La Vie” Cafe’de bizi müthiş ağırladı, Hatta dönüşte bizi deniz taksiyle Bostancı’ya kadar gönderdi. Canım 5-C, 51 sene sonra beraberdik. Hayatta olmayanları sevgiyle andık. Kim bilir bir gün tekrar buluşuruz belki… Turgay, Ethem, Nadir, Hasan, Cahit, Defne, Haluk, Zafer, Sinan, Alpaslan, Serdar, Gökhan, Seha, iki Çiğdem, Birnur, Süreyya, Saadet, Satiye, Gülşen, Kevser, Ruhsar, Nevser, Ayşe, Sema, Oya, Hülya ve daha niceleri, hepinizi özlemle kucaklıyorum.

İngiltere’den bağımsızlığını elde eden Mısır’ın ilk Kralı I. Fuad ve kendisinden 26 yaş küçük olan ikinci eşi Nazlı Sabri’nin aylardır beklediği gün gelmişti. 1921’in 5 Kasım sabahında İskenderiye’de dünyaya gözlerini açan Fevziye bebek dillere destan güzelliğiyle adını tüm dünyaya duyuracaktı. Daha sonra Mısır kralı olacak  I.Faruk’tan sonra gelen dört kız kardeşin en büyüğüydü. Doğduğu günden beri sıkı bir eğitim sürecinden geçti, sarayda yabancı bakıcılar tarafından büyütüldü. Üniversite okumak için İsviçre’ye gitmeden önce, sarayda yabancı dil ve müzik dersleri aldı. Arapçaya ek olarak akıcı bir şekilde Fransızca ve İngilizce de konuşabiliyordu. İsviçre’ye gittiğinde yolu İran Şahı Rıza Pehlevi’nin oğlu Muhammed Rıza Pehlevi ile kesişecekti. Üstelik Pehlevi onun hayatının dönüm noktalarından birinde başrolde olacaktı. İsviçre’den ülkesine döndükten sonra, alınan bir kararla hayatı altüst oldu. 18 yaşına kadar mutluluk içinde geçen ömrünün geri kalanında Fevziye’yi acı dolu günler bekliyordu.

İRAN ŞAHININ OĞLUYLA EVLENMEYİ KABUL ETTİ

1900’lü yılların ilk yarısında, İran Şahı Rıza Pehlevi kendisine Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu ulu önder Mustafa Kemal Atatürk’ü örnek alıyordu. Atatürk’ün inkılapları ve ileri görüşlülüğü, İran Şahı Pehlevi’nin ülkesinde yapacağı atılımlar için her zaman rehberlik etmişti. Atatürk yaptıkları bir görüşmede, Pehlevi’ye, Ortadoğu'da iki güçlü ülkenin bir akrabalık bağı kurmasının bölge için çok iyi sonuçlar verebileceğini söylemişti. O dönem Ortadoğu'da, 1.Faruk yönetimindeki Mısır hızla gelişiyor ve modernleşiyordu. İran Şahı Pehlevi, işlerin pek iyi gitmediği ülkesi için Mısır ile akrabalık kurmanın mantıklı olabileceğini düşünerek Veliahtı Muhammed Rıza Pehlevi’ye bu fikri açıkladı.

Genç prens, babasının düşüncesine sıcak bakınca, Mısır prenseslerinin fotoğrafları genç veliahta gösterildi. Aslında İranlı bir kıza aşık olan veliaht prens, Mısır prensesi Fevziye’yi bir İngiliz dergisinin kapağında görünce onunla evlenmek istedi. O sırada eğitimini tamamlayıp ülkesine dönen, daha sonradan güzelliği  nedeniyle ‘Asya Venüsü’ lakabıyla tanınacak olan Fevziye ise sıkıcı bulduğu saray hayatına uyum sağlamaya çalışıyor ve hayatını değiştirebilecek hayaller kuruyordu.

MISIR PRENSESİ İRAN KRALİÇESİ OLDU

İki ülke arasındaki hazırlıklar iki tarafın da onayıyla hemen başlatıldı, Muhammed Rıza ve Fevziye düğünden önce birbirlerini sadece nişan töreninde görmüşlerdi. Eğitimli ve dünyalar güzeli prensesin hayatı artık değişiyordu. Mısırın son prensesi ve İran’ın ilk imparatoriçesi Fevziye ve Muhammed Rıza, 40 gün 40 gece süren törenlerle 15 Mart 1939’da Kahire’de Abdeen Sarayı’nda evlendi. Prenses Fevziye’nin acıklı günleri işte tam da bu evlilikle başladı.

Çiftin çocukları, evliliklerinden yaklaşık bir buçuk yıl sonra dünyaya geldi. Takvimler 27 Ekim 1940’ı gösterdiğinde, Fevziye ve Veliaht  Muhammed Rıza Pehlevi, Şehnaz adını verdikleri kız çocuklarını kucaklarına aldı. Evliliğin mimarı olan İran Şahı baba  Rıza Pehlevi ise saltanatının son yılındaydı. Minik Şehnaz henüz 11 aylıkken, Prens Muhammed Rıza Pehlevi, babasının tahttan çekilmesiyle İran Şahı oldu. Takip eden yılda Kraliçe Fevziye’nin İngiliz fotoğrafçı Cecil Beaton tarafından çekilen fotoğrafı, dönemin ünlü haber dergisi ‘Life’ın 21 Eylül 1942 tarihli sayısının kapağı oldu.

KIZ ÇOCUK DOĞURDUĞU İÇİN SEVİLMİYORDU

Tüm gözler onun üzerindeydi ancak Fevziye mutlu değildi. Ortadoğu’nun en gelişmiş kentlerinden biri olan Kahire’den sonra Tahran, ’Asya Venüsü’ne hiç de cazip gelmiyordu. Şehrin yolları toprak, binalar ve evler demode,  Gülistan Sarayı ise büyük  bir villadan ibaretti. Kraliçenin İran’ın iklimine alışamaması nedeniyle sağlığının bozulması ve Şah’ın başka kadınları alenen Gülistan Sarayı’na getirerek kendisini aldatması gibi sebepler evliliğin bitmesi için aslında yeterliydi. Üstelik dillere destan güzelliği ve hüzünlü bakışlarıyla herkesi büyüleyen Fevziye, erkek yerine bir kız çocuğu doğurması nedeniyle, sarayda ve saray dışında da sevilmiyordu. Kayınvalidesi ve görümceleri ona çok kötü davranıyorlardı. Bu sıkıntılı günlerin ardından boşanmaya karar verdi. Takvimler 1945’i gösterdiğinde boşanmak için başlatacağı işlemlerin yeterli olacağını düşünüyordu. Ancak hesap edemediği çok önemli bir şey vardı.

BAŞINA GELECEKLERDEN HABERSİZDİ

Kızı Şehnaz’ı alıp Kahire’ye dönmeye karar verdi. Kocasi Şah Pehlevi, eşinin bu isteğine karşı çıkmamış ve kabul etmişti. Fevziye ummadığı bu kabulden sonra çok sevinmiş ve mutlu olmuştu. Fakat işler hiç de Fevziye’nin düşündüğü gibi kolay değildi. Kraliçe olduğu İran’dan, prenses olduğu Mısır’a dönmek istiyordu.

Kızıyla birlikte uçağa binen ‘Asya Venüsü’ artık Kahire uçuşunun başlamasını bekliyordu. Şah kızıyla uzun uzun vedalaşmıştı. Uçak henüz kalkmadan Şah arabasının içinde hala pistteydi. Protokol Şefi’ni uçağa göndererek kızı Şehnaz’ı son bir kez öpebilmesi için izin istedi. Fevziye kızını muhafıza verdi ve kızının, babası Şah’la son bir kez vedalaşması için gitmesine izin verdi.

FİLM GİBİ SAHNE

Minik Şehnaz uçaktan inince uçağın kapıları hızla kapatıldı ve Şah Pehlevi’nin emriyle Fevziye, kızı olmadan Kahire’ye yola çıkarıldı. Kocasının kurduğu tuzağı çok geç fark eden ve durumdan hiç şüphelenmeyen Fevziye’nin kızıyla yaşadığı yıllar süren ayrılığı işte bu film gibi sahneyle başladı. Uçakta haykırdı, kendini yerlere attı. Pilota geri dönmesi için yalvardı. Fakat emir kesindi. Şahın emrine kimse karşı gelemezdi. Kızı olmadan Kahire’de mutsuz günler geçirmeye devam eden Fevziye, kendisine büyük acı yaşatan kocası Muhammed Rıza Pehlevi’den resmi olarak ancak 17 Kasım 1948’de boşanabildi. Şah Pehlevi, Fevziye’den boşandıktan sonra önce Süreyya Bahtiyari ile, sonra ise Farah Diba ile evlendi.

KIZINA HASRET KALDI AMA PES ETMEDİ

Prenses Fevziye Fuad, Şah’tan boşandıktan beş ay sonra 28 Mart 1949’da Kahire’deki Kubbe Sarayın’da Çerkez asıllı diplomat ve 1. Faruk’un yaveri İsmail Şirin ile evlendi. Çiftin bir kızı ve bir oğlu oldu. 1952’de ağabeyi Kral Faruk tahttan indirilip sürgüne gönderilince, cumhuriyet ilan edildi ve kraliyet ailesi ülke dışına çıktı. Ancak ailesinin aksine Fevziye doğup büyüdüğü Mısırda kalmayı tercih etti.Kalan ömrünü İskenderiye ve Kahire’de geçirdi. 1994’te eşi, 2009’da ise kızı Nadia öldü. Dünyalar güzeli Mısır prensesi Fevziye’nin ihtişamlı hayatı, böyle hazin bir biçimde  sona erdi.

Henüz 6 yaşındayken yollarının ayrıldığı kızı Şehnaz’la yıllar sonra İsviçre’de bir araya geldi. Kızı Şehnaz annesine mesafeliydi. Kızı onunla bir bağ oluşturmaya hevesli değildi. İkili birkaç kez buluşmalarına rağmen soğukluk ortadan kalkmadı. Fevziye bu durumu kabullenmek zorunda kaldı. Yaşadığı büyük hasret ve acıya rağmen hiçbir zaman pes etmedi

Fevziye yaşadığı zorluklara rağmen kararlı duruşu ve güçlü karakteriyle günümüzde de birçok kadına ilham kaynağı olmayı sürdürüyor.

Fevziye 2 Temmuz 2013 tarihinde Mısır’ın İskenderiye şehrinde, 92 yaşındayken hayata veda etti.

Çocukları: İran prensesi Şehnaz Pehlevi. Ardeşir Zahidi ile evlendi ve  Zahra Mahnaz adında bir kızı oldu,

İkinci eşinden; Nadia  Şirin, Hüseyin Şirin Efendi.

Kaynak: Wikipedia